Wie de liturgie van de Paasdagen volgt, heeft zeker al gehoord dat de Verrezen Christus de leerlingen steeds begroet met de woorden "Vrede zij u!" Dat is anders dan "Ik wens je een goede dag toe!". Er wordt specifiek "vrede" toegewenst. Nu is vrede tegelijk zéér populair (ik denk aan een Amerikaanse komische speelfilm waarin de kandidaten voor een missverkiezing een wens mogen uitspreken. Elk wenst "wereldvrede" en krijgt applaus. Als iemand zegt "beter paroolvoorwaarden voor gevangen", volgt een ijzige stilte, waarna de kandidaat geschrokken aanvult "... en wereldvrede"! Stromachtig applaus!) en tegelijk is het onbekend. Want wat wil vrede voor ons vandaag zeggen? Het einde van de oorlog (als dat in ons geval die tegen het coronavirus zou zijn, zou dat mooi meegenomen zijn, tenminste als wij het zijn die winnen) maar is dat iets voor een dagelijkse wens? Als het nu zou gaan over "innerlijke vrede", dan wordt het zeker al mooier. Innerlijke vrede: geen angst, verdriet, woede, schuld... 'thuis bij jezelf'...
Het doet me denken aan een bericht van iemand die treurde over de covidtoestand, maar aanvulde dat we tegelijk toch veel wél hebben: telefoon, internet, voeding... wat elke klacht relativeert. Ik was getroffen. Is "tevreden" ook niet een vorm van "innerlijke vrede"? Wat ben je zonder? Als straks de restaurants terug open gaan, waarop ook ik hoop, zullen we dan allemaal volmaakt gelukkig zijn? Ook dan zijn er problemen en zullen mensen klagen... Wie de kunst van de tevredenheid niet kent, blijft onvoldaan...
Waar haal je die innerlijke vrede vandaan? Je kunt ze niet maken. Je moet ze krijgen. Zou het toeval zijn dat Jezus na de begroeting zijn wonden toont? Misschien is het wel via de weg van het lijden van (of voor) de ander, dat een mens echte vrede vindt.
Tony, pastor
