Dit feest werd eerst gevierd in Jeruzalem, vanaf de vierde eeuw. Jeruzalem was toen al een bedevaartplaats geworden, bezocht door pelgrims vanuit de hele toenmalige christenheid. Op 13 september werd daar jaarlijks feestelijk de kerkwijding herdacht van de basiliek van het Heilig Graf, die gebouwd is op de plaats waar volgens de overlevering het graf van Christus zich bevond. Op de dag erna, als een vervolg van het feest – op 14 september dus- werd de reliek van het Kruis van Jezus aan de gelovigen ter verering getoond, opgeheven: ‘verheven’ als het ware. Doordat de pelgrims in Jeruzalem van overal kwamen, raakte dit feest in de volgende eeuwen over de hele Kerk verspreid.
En zo vieren ook wij dit mooie feest. Wij zijn toch allemaal eigenlijk pelgrims, op weg naar het ‘nieuwe Jeruzalem’ – de Stad van God- en tegelijk er al aangekomen. Dit feest doet ons tijdens onze pelgrimstocht – onze tocht door het leven- opkijken naar het kruis van Jezus: het foltertuig waarop mensen werden ter dood gebracht is voor ons, christenen, teken van leven geworden. Door Jezus’ dood op het kruis en door zijn verrijzenis weten wij dat dood en kwaad niet het laatste woord hebben in ons bestaan, in onze wereld. Vandaag en altijd weer mogen wij het lijden van zovele mensen en ons eigen lijden leggen onder het kruis van Jezus, waar nieuw leven opbloeit.
Het feest van Kruisverheffing is dus een beetje Pasen in de herfst. Het foltertuig is een teken van triomf geworden. De kruisen in onze huizen en onze kerken zijn symbolen van hoop en bemoediging: het lijden is niet het laatste; Jezus, gekruisigd en verrezen, geeft ons de kracht om te blijven geloven in een goede toekomst, in nieuw leven, in eeuwig leven.
Met het oude gebed kunnen ook wij zeggen: “Wij aanbidden en loven U, Christus, omdat Gij door uw heilig Kruis de wereld hebt verlost”.
Pastor Benno.
 |
| © Pixabay |
