De herfst is definitief in het land. Na het welverdiende nazomertje in september is afgelopen woensdag 22 september de herfst officieel van start gegaan (inderdaad, er zijn geen zekerheden meer voor mensen zoals ik die op de schoolbanken geleerd hebben dat de herfst op 21 september begint…). Zelf ben ik altijd fan geweest van de herfst. Ik vind het één van de mooiste seizoenen: de natuur die zich in de prachtigste kleuren hult, de hartige gerechten die we opnieuw op tafel mogen zetten, het eerste wild, een herfstwandeling, het geluid van ritselende bladeren, … Zoveel fijne dingen om naar uit te kijken en van te genieten. Ook het feit dat het opnieuw frisser wordt, vind ik in zekere zin leuk. En dat het ’s morgens en ’s avonds al merkelijk frisser is, valt niet te ontkennen. Je mag opnieuw die warmere trui aantrekken en het is tijd om die dikkere jas terug uit de kast te halen. Zo’n jas of mantel beschermt en beschut tegen koude, wind en regen. Je voelt je er geborgen in. Het zijn die eenvoudige dagelijkse dingen die mij vaak tot bij God brengen. Zo’n mantel die mij beschutting geeft doet mij denken aan God, en is op die manier bijna een soort van gebed. God wil mij omarmen, hij wil mij beschutting geven, net zoals een mantel of jas dat doet. Steeds weer opnieuw wil hij een mantel om mij heenslaan: een mantel van liefde en geborgenheid, zodat ik stand houd en rechtop blijf, wat er ook gebeurt. Die winterjas brengt bij mij het prachtige gedicht van Huub Oosterhuis naar boven:
Gij zijt de lucht om mij heen.
Ik adem u in, anders sterf ik.
Ik sla u om als een mantel
en ik weet dat Gij nooit verslijt.
Doordat de tekst zo kort is, kan ik ze gemakkelijk memoriseren, en heeft ze mij al vaak als een soort van mantra in mijn leven begeleid. Het schept mij vertrouwen en moed. Merkwaardig toch hoe zoiets als de eerste kille herfstmorgen en die dikkere jas een mens tot bij de geborgenheid van God kan brengen…
Pastor Gino
 |
| © Pixabay |
