Misschien herken je dat wel. Het is iets dat je enkel in september hoort denk ik. In juni snakt iedereen naar de vakantie... naar vrijheid, naar niet meer hoeven, naar niet geleefd worden door je agenda (of de agenda van de kinderen).
Na de vakantie ondervind je dat vrijheid ook best lastig kan zijn, kiezen kan best lastig zijn. Daar is niet iedereen zo bedreven in. Om een klein voorbeeldje te geven: wij waren thuis met zeven kinderen, ik ben de oudste, en elk van ons had een eigen opdrachtje in het huishouden. Nadien mochten we gaan spelen. Soms mopperden we wel eens maar als het gedaan was waren we blij dat we mama bij het huishouden geholpen hadden. We hadden aan tafel ook elk onze eigen plaats. Dat heeft het grote voordeel dat je niet elke keer een discussie hebt over ik wil naast die of ik wil naast die zitten. Het brengt een zekere rust en eenvoud in het leven. Het leren opkomen voor jezelf... daar is iets voor te zeggen, maar dan liefst voor zaken die er toe doen en liefst niet elke maaltijd weer opnieuw.
Je laten leven door je agenda is dan weer het andere uiterste. Dat hoeft nu ook weer niet. Maar je agenda nakomen kan op vele manieren. Belangrijk is de manier waarop je het doet, van waaruit je het doet. Als wat je doet zin geeft of je ontdekt de zin in wat je doet. Dat maakt een groot verschil. En daar wil ik dit jaar wel over waken. Een drukke agenda schrikt mij niet af, zolang het maar ten dienste is van de andere of van de Andere.
Pastor Mariette
