Op de laatste zonnige herfstdag van oktober ben ik nog een wandeling gaan maken op het kerkhof aan het eind van mijn straat. Ik wilde graag nog een paar mooie foto’s nemen. Het heeft iets bijzonders zo dichtbij de begraafplaats van je gemeente wonen. Je kan er gewoon eens binnenwandelen en genieten van de ruimte en de stilte. Andere keren stap ik er samen met de familie mee naar toe terwijl we de lijkwagen volgen na een uitvaart. Dat doe ik al 30 jaar lang tenzij er iets anders me weerhoudt. In deze tijd rond Allerheiligen is het wat drukker dan anders en vele bezoekers maken nog gauw het graf van hun geliefden schoon en zetten hen in de bloemen. Chrysanten in allerlei tinten fleuren met hun kleurenpracht deze plek van verdriet en loslaten op. Bij het hoofdgebouw sieren drie boompjes op stam de ingang, met daartussen een rotsblok en daarbij zeven bollen van witte chrysanten die je welkom heten.
Het is de plek waar de begrafenisondernemer altijd even moet wachten en ‘de papieren gaat regelen’ alvorens naar het graf door te rijden. Het geeft mij dan de kans om met een paar familieleden te praten, die ik niet zag tijdens het rouwgesprek. Vandaag valt me de symboliek van deze plek op: 3 en 7, getallen met een bijzondere betekenis binnen ons geloof. En de rots als beeld van God waarop we terug vallen als door de dood van een geliefde, de grond onder de voeten lijkt weggeslagen. Op Hem kan en mag je steunen: “Laat hier je geliefden maar los, Ik zal voor ze zorgen”. Onze gemeentelijke overheid heeft wellicht helemaal niet stil gestaan bij de symboliek die ik er in lees. Of was het iemand van de beplantingsdienst die hiermee zijn kijk op leven en dood uitdrukking gaf? Wie zal het zeggen?
Pastor Guido
 |
| © Guido Vandeperre |
