Groepsknuffel

Van thuis uit heb ik het zeker niet meegekregen. Er werd bij ons thuis niet veel geknuffeld. Een kruisje en een zoentje bij het slapengaan, veel verder ging het niet. Maar soms heb ik het gevoel... ik zou ze allemaal eens willen vastpakken.
Laatst kwam mijn zoon langs met de kleinkinderen. Het werd een gezellige namiddag. Tekeningen van Sinterklaas werden van het internet gehaald en netjes door hen ingekleurd. Vooral de twee oudsten hadden er duidelijk zin in. Er werd verteld over de school, over de Chiro en over de brief die ze de avond daarvoor al begonnen zijn voor de Sint. Toen de tijd gekomen was om naar huis te gaan hadden ze er geen zin in. Toen de papa zei, misschien moet je oma maar eens een dikke knuffel geven. Toen riep mijn kleinzoon: 'Groepsknuffel !'
Dat zijn zo van die momenten die je wilt vasthouden.
Dat was gisteren ook het geval. Na de viering met het getuigenis van Dirk gingen we samen naar de zaal voor de receptie met daarna de potluck. Op de receptie stonden we in een kring rond Dirk, de zon scheen door de ramen, het was gezellig warm en iedereen had de glimlach op het gezicht. De ene vraag volgde de andere op en het getuigenis van Dirk maakte dat er een soort verbondenheid was. Die verbondenheid die ik toen voelde, groeide uit naar het gevoel: "mensen, wat zie ik jullie toch allemaal graag !". Een groepsknuffel zou op dat moment wel deugd gedaan hebben. 

Het was ook zo'n moment dat ik wilde vasthouden.
Zou God een knuffelaar zijn? Ik vraag het mij af. Maar ik weet wel dat Hij ons allemaal heel graag ziet.

Pastor Mariette