Oorlog en vrede

Ze staan er netjes naast mekaar, in lange rijen neergelegd in de aarde. Daar rusten hun lichamen, gewond, onvolledig, dood. Van die vele soldaten die sneuvelden ‘voor het vaderland’. Veel te jong, veel te snel, te plots gestorven. Zou het anders verlopen zijn mocht de grond, waarover we het dan hebben, ons ‘moederland’ heten? Wellicht niet en toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat moesten meer vrouwen tot president of premier gekozen worden, er minder snel oorlog zou gevoerd worden. Zouden ze als generaals ten oorlog trekken of naar de onderhandelingstafel ? Of ben ik te naïef en blijven mensen in alle tijden en eeuwen zich keren naar mekaar? En gaan ze mekaar letterlijk te lijf of vuren ze op veilige afstand vanuit hun uitkijkposten en hoofdkwartieren bommen en raketten op de mekaar af? Wat bezielt de mensheid toch dat telkens weer de wapens opgenomen worden. ‘Nooit meer oorlog’ klonk het ooit, maar nog steeds wordt die kreet gesmoord door ontploffingen en inslagen. Op elk kerkhof vind je wel een aantal graven die ons herinneren aan de gruwel van de oorlog. Ook in Anderlecht. En tegen 11 november wordt elk graf met bloemen omgeven klinkt er weer kopergeschal op deze plek. Een mooi eerbetoon. Maar zonder de liefde is dit slechts een schel geluid, zou Paulus zeggen. Zolang de mens aan de andere kant van welke grens dan ook als vijand wordt afgeschilderd zullen mensen de wapens tegen elkaar opnemen. Als ik de andere echter ga zien, als een kind van God, wordt deze een broer, een zus van mij. En die breng je niet om in één of andere nutteloze oorlog. Dan ijveren we samen voor vrede.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre