Misschien had dit dan wel een ‘blanco’ blog kunnen worden. Zo letterlijk moet de spreuk van Bond zonder naam niet opgevat worden.
Maar op de vooravond van Allerzielen zijn woorden soms overbodig. Afscheid moeten nemen van iemand die je dierbaar is, die persoon herdenken: ik heb er meestal geen woorden voor. Ook mijn gebed is vaak zo. Maar ik geloof dat God ook een gebed zonder woorden verstaat.
Woensdagavond houden we een zoomgebed rond Allerzielen en het herdenken van onze overledenen. Bij het voorbereiden van dit zoomgebed moest ik terugdenken aan een moment van lang geleden. Ik zat in het tweede (of derde) jaar van de humaniora en mijn vriendin stond met tranen in de ogen in de gang. Die morgen was haar grootmoeder overleden. Ik vond geen woorden om haar te troosten en gaf haar een schouderklopje. Achteraf vertelde ze dat dit kleine gebaar meer voor haar betekend had dan de woorden van klasgenoten.
Stilte zegt soms meer dan woorden!
Daarom lees ik al enkele jaren rond Allerzielen het onderstaande gedicht; het raakt me nog altijd.
Pastor Chris
Stil zou ik willen zijn vandaag
en vertoeven en verwijlen
bij zo velen die mij dierbaar zijn
maar die rusten in de aarde,
geborgen in de eeuwigheid van uw liefde.
Ik draag hun namen in mijn hart,
en meer nog dan hun namen
de herinnering aan wie ze zijn geweest…
Zij hebben van mij gehouden.
Ik hield van hen.
Zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben…
Zo talrijk zijn ze reeds, lieve God:
familie, buren, kennissen, goede vrienden…
Zo velen dichtbij en veraf.
Stil zou ik willen zijn vandaag
en in die stilte - uw stilte -
dankbaar toeven en verwijlen
bij zo velen die mij dierbaar zijn
en die rusten in de aarde.
 |
| © Pixabay |
