Dromen

‘Dromen met de voeten op de grond, het kan! (BZN 28 januari 2023)
Ik vond dit wel een wat uitdagende spreuk. Spontaan zou ik beide aspecten niet onmiddellijk met elkaar verbinden. Dromen doen we allemaal wel, ’s nachts en (misschien ook) overdag. Dromen kunnen aangenaam zijn, soms zijn het nachtmerries: dat hebben we niet in handen. Soms zou je wel willen blijven verder dromen, andere keren ben je blij dat je wakker wordt.
Dromen overdag doen we dan wel bewust, of toch meestal. Waarvan we dromen kan heel uiteenlopend zijn, afhankelijk van wat we denken nodig te hebben of van wat onze verlangens zijn …
Soms kunnen die dromen ook beïnvloed zijn door reclame, door wat andere mensen en de maatschappij belangrijk vinden.
Dromen doen we ook in de Kerk! We dromen van toekomst voor de Nederlandstalige pastoraal in Brussel, van eenheid in verscheidenheid. We dromen van Gods Rijk op aarde, vandaag en morgen. En daar komen ‘die voeten op de grond’ bij kijken. Dromen realiseren vraagt ook dat we de realiteit niet uit het oog verliezen. Dat we zoeken naar wat haalbaar is. Misschien zal dat dan ‘stap voor stap’ zijn, zoals op de foto. Maar ook die manier kan je vooruit gaan!
En Jezus toont ons hoe ‘dromen met de voeten op de grond’ kan: Gods Rijk verkondigen in concrete daden van naastenliefde! Laat ons dus maar dromen en doen!

Pastor Chris

© Pixabay

Nodig eens een diaken uit

Toen Ute en ik voor mijn diakenwijding mochten langskomen bij Kardinaal De Kesel, heeft tijdens het gesprek de kardinaal meermaals het belang beklemtoond van het onbevangen ontmoeten van onze medemensen: naar hen luisteren, hen ernstig nemen, met hen in gesprek gaan. En dat niet met in het achterhoofd de gedachte om hen op die manier te kunnen ‘winnen’ of ervoor te zorgen dat ze één of andere taak zouden opnemen. Dat mag wel, natuurlijk, maar het kan niet de bedoeling zijn van ons ontmoeten.
Toen kort nadien alle kandidaat-diakens en pastorale werkers en werksters uitgenodigd waren voor de jaarlijkse spirituele avond die door één van onze bisschoppen wordt gegeven, was het onze Kardinaal waar we konden naar luisteren. En weer onderstreepte hij het belang van ontmoeting in vriendschap, geïllustreerd door verwijzingen naar het leven van de Heilige Charles de Foucauld die de laatste 10 jaar van zijn leven woonde tussen de Touaregs in Tamanrasset in Algerije. Niet om de Touaregs die moslims zijn te bekeren, maar om enkel in vriendschap tussen hen te leven. Tijdens zijn leven heeft de Heilige geen enkele confrater gevonden en geen enkele bekering gedaan, maar na zijn dood heeft zijn spiritualiteit velen geïnspireerd.
Het is dezelfde boodschap die onze Kardinaal ook in zijn zeer lezenswaardig (en redelijk kort) boekje ‘Geloof en godsdienst in een seculiere samenleving’ heeft uitgewerkt. Het boek is ondertussen zelfs vertaald naar het Engels en in Amerika uitgegeven.
Toen ik, dankzij een collega-vriendin, vorige week mocht aanzitten met andere Christenen bij haar thuis om de nuntius, die bij haar in de buurt woont, te vertellen hoe wij Vlamingen het geloof beleven, vertelde de nuntius wat de Paus onze Belgische bisschoppen bij het einde van het ad limina bezoek had meegegeven: “Wees nabij. Wees dicht bij de Heer, door het gebed. Sta dicht bij elkaar, onder bisschoppen. Sta dicht bij jullie priesters. En sta dicht bij het godsvolk.” Weer eens, het belang van nabijheid, en dus van ontmoetingen.
En dan dacht ik: wat kan ik hiermee doen. Wel, ik wil jullie graag eens ontmoeten, als jullie dat wensen. Om naar jullie te luisteren en om in gesprek te gaan en misschien, als u dat wenst, samen te bidden. Om uw huis en uw thuis te zegenen. Om u nabij te zijn. Daarom: ‘nodig eens een diaken uit’. U weet me wel te vinden…

Diaken Dirk

© jijislief.nl

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 29 januari : vierde zondag door het jaar – A : Matteüs 5, 1-12

‘Zalig, gelukkig worden we genoemd.’

Vandaag horen we het evangelie van de ‘zaligsprekingen’ in het begin van de Bergrede.
Zoals Mozes gaat Jezus de berg op. Een berg brengt dichter bij God. Op de berg ontving Mozes van God de tien geboden, de tien ‘woorden ten leven’. Voor Jezus is de berg ook een plaats die Hem dicht bij God brengt. Zo gaat Hij vaak de berg op om te bidden.
Hier is Hij de leermeester, voor zijn leerlingen maar ook voor de menigte: ‘Bij het zien van deze menigte ging Hij de berg op, en toen Hij was gaan zitten, kwamen zijn leerlingen bij hem. Hij nam het woord en onderrichtte hen ..’. (Mt.5,1-2)
Wij mogen meeluisteren naar de woorden van Jezus die leven geven, die nieuwe richting geven aan mensen. De eerste zaligspreking zet de toon, zou je kunnen zeggen: ‘Zalig, gelukkig de armen van geest, want hun behoort het koninkrijk der hemelen.’ Het gaat over de grondhouding van iedere mens: we hebben God en mekaar nodig. Wij zijn dan niet meer het centrum waar alles om draait maar God en de ander staan centraal.
Vanuit die grondhouding, die Jezus ons aanreikt, kunnen we verder gaan op de weg
van mildheid en barmhartigheid, van eenvoud en zoeken naar recht.
Op die weg heeft ons leven toekomst!

Pastor Chris

Gelukkig ben je als je vrede brengt, zegt God,

en als je durft opkomen voor gerechtigheid,
ondanks tegenstand en onbegrip.
Gelukkig ben je als je met zachte moed
een warm hart blijft schenken aan mensen in nood
en als je hen in mijn naam nabij wilt zijn, zorgzaam en teder.
Mijn vreugde zal ook jouw vreugde worden,
en mijn geluk jouw geluk.
Ik zal jouw Vader zijn
en jij, jij bent mijn kind,
mijn oogappel van wie Ik zielsveel hou.

Erwin Roosen

 

Zalig die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden. 

Vers uit de zaligsprekingen in de kerk van de berg der zaligsprekingen 

© Itai via wikimedia commons

Wijsheid van Confucius

Ik heb de indruk dat de maand januari al maanden aan het duren is. En als ik zo rondom mij heen anderen beluister, dan ben ik niet de enige die er zo over denkt. De weken na Kerst en Nieuwjaar vind ik altijd de moeilijkste van het jaar. De feestdagen zijn voorbij, er is dus niets meer om echt naar uit te kijken, de lente lijkt nog heel veraf, het is buiten donker en somber, … Kortom, januari en februari zijn voor velen onder ons de donkerste en meest deprimerende maanden van het jaar. Het lijken wel maanden zonder einde. Toch merk je al dat de dagen wat langer worden. Het is vroeger klaar en later donker. Hier en daar zie je trouwens al jonge blaadjes verschijnen op bepaalde bomen en struiken. En volgende week vieren we Lichtmis, het feest van het wederkerend licht. In deze sombere periode hebben we meer dan ooit nood aan licht. Je kan dit misschien verhelpen door je een lichttherapiebril aan te schaffen om de winterdip tegen te gaan. Of nog beter, je kan ook een weekje naar de zon trekken. Of wat vaker de kou en de regen trotseren en toch maar buiten komen. Maar misschien biedt ook de spreuk van Confucius die ik deze week las op mijn ‘literaire kattenkalender’ wel een oplossing : ‘Het is beter een klein lichtje aan te steken dan te vloeken over grote duisternis’. In deze donkere dagen moeten we misschien op zoek gaan naar die kleine lichtpuntjes die de duisternis wat draaglijker maken: een leuk boek, een gezellige avond met vrienden, een bos bloemen in huis, een leuk etentje, een kop warme chocolade na een fikse wandeling, een lief kaartje dat onverwachts in de bus valt, een bezoekje aan een familielid of vriend, … En misschien kunnen we ook wel zelf wat meer dan anders licht zijn voor elkaar, voor de mensen die op ons pad komen, voor de mensen met wie we dag in dag uit samen leven. Je zal merken dat de maanden januari en februari vlugger voorbij zullen gaan, en voor je het weet staat de lente voor de deur…

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Vijftig jaar geleden en zo actueel

Al is het dan lang geleden, ik herinner mij het mapje nog van mijn eerste communievoorbereiding, in die tijd deden kinderen hun Eerste Communie tijdens het eerste leerjaar. Het was zeer kindvriendelijk en was gemaakt voor kinderen die nog maar net konden lezen, wanneer na nieuwjaar aan die map werd begonnen.
Zo was er het verhaal van een meisje waarvan de moeder vaak ziek was. Ik herinner mij dat ik dat als kind een beetje raar vond. Waren niet alle personages van dergelijke verhalen jong en hip en prettig en aantrekkelijk? Een moeder met heel veel hoofdpijn leek daar niet in de passen. Ik kon dat verhaal niet zo goed plaatsen.
Ik voel het nu anders aan. Wat zulk mapje niet juist de gepaste plaats om aan te geven dat niet iedereen jong en hip en prettig en aantrekkelijk is, en niettemin als mens meer dan de moeite waard? Het doet me wat denken aan de campagnes die tegenwoordig bestaan waarin men het opneemt tegen de "idealen" op het vlak van de lichaamsmaten of schoonheidsnormen, die zo vaak tot frustratie en ongeluk kunnen leiden. Het zal je eigen kind maar zijn. Het zal je eigen persoon maar zijn.
Is zeggen dat God elk persoon liefheeft, voorbijgestreefd of juist heel erg actueel?

Tony, pastor

In de voetsporen van Paulus

Vandaag 25 januari viert de kerk het feest van de bekering van apostel Paulus. Vaak schenken we er weinig aandacht aan. En toch, zonder deze vurige apostel en bekeerling had de eerste tijd van het christendom er wellicht helemaal anders uitgezien. Op zijn reizen trok hij over de grenzen van Palestina om Christus te gaan verkondigen. Het brengt me terug naar 2009 toen we met onze toenmalige kardinaal Danneels en zijn hulpbisschoppen in de voetsporen van Paulus naar Turkije trokken. Elke priester die 20 jaar of minder gewijd was kon mee. Het werd een onvergetelijke reis om verschillende redenen. We waren met zo’n dertig priesters, Franstalig en Nederlandstalig. We leerden onze collega’s en broeders van de andere taalrol beter kennen en mochten op een gemoedelijke manier met onze bisschoppen omgaan. Daarnaast was het een indrukwekkende reis, net voor hier de Goede Week begon. We startten in Cappadocië en reisden per bus doorheen het binnenland naar de kust om te eindigen in Istanbul. Van elke etappe blijven bijzondere beelden hangen en elk had zijn schoonheid maar de eerste dagen, in een winters landschap, in Cappadocië maakten een diepe indruk. De verschillende locaties met de grotkerken en de kleurrijke fresco’s blijven op het netvlies hangen, ook al is het lang geleden. In één van de kleine kerkruimtes vierden we rechtstaande, met de hulp van een paar zaklampen, eucharistie daar waar, eeuwen vóór ons, christenen bijeen kwamen. Ooit bloeiende kerkgemeenschappen in soms moeilijke tijden, gaven hun geloof door van de ene op de andere generatie. Nu is het aan ons hier in Brussel en omstreken om te blijven getuigen van die Levende, ook in dit nieuwe jaar dat voor ons ligt.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Sneeuw en oorlog

Elke week rijd ik naar mijn moeder die in een woon- en zorgcentrum verblijft in de Kempen, de streek waar ik geboren en getogen ben en waar mijn familie woont. Enkele dagen geleden, toen het weer mijn beurt was om naar ons mama te gaan, stuurde mijn zus me een sms: “Zou je wel komen, met al die sneeuw?” Die boodschap verbaasde me een beetje. In Brussel was er ook enkele ochtenden wel wat sneeuw gevallen, maar na de middag was die bijna weg. En op de wegen was er helemaal geen probleem. Op de radio had ik wel gehoord dat het in de Ardennen veel gesneeuwd had en dat de skipistes open waren, maar over de Kempen was niet veel sprake geweest.
Dus vatte ik welgemoed de tocht aan. En inderdaad, bij het binnenrijden van de Kempen werd het landschap wit. Maar de wegen lagen open: er was gestrooid. Geen enkel probleem. Behalve tenslotte op het parkeerterrein van het home zelf. Daar was niet gestrooid en er lag een flinke laag bevroren sneeuw. Voorzichtigjes schoof ik naar de ingang. Een dame die ik binnen tegenkwam, vertelde me dat het in de streek op de binnenwegen, waar niet gestrooid was, overal gevaarlijk was. Nu begreep ik waarom mijn zus zich had zorgen gemaakt.
Zo zie je maar: de plaats waar je bent en leeft bepaalt mee je perceptie, je beleving. Of het nu over sneeuw of over iets anders gaat. In Brussel geen sneeuw, in de Kempen wel. In Oekraïne oorlog, in België niet. Daar moet ik nogal eens aan denken: hoe in Oekraïne mensen met dezelfde bezigheden, dezelfde hobby’s, dezelfde interesses, dezelfde gevoelens als wij ineens hun hele wereld veranderd hebben gezien… Dat kunnen wij ons moeilijk inbeelden.
En dan spreken we nog niet over al die andere landen waar oorlog en geweld heersen. Laten we maar blijven bidden om vrede en proberen zelf bewerkers van vrede te zijn.

Pastor Benno.

Oefening baart kunst

Het zijn er niet veel, maar vorige week was er weer zo eentje... een nacht waarop ik de slaap niet kan vatten. Vroeger, toen de kinderen klein waren, stond ik op en begon ik aan de strijk. De repetitieve handeling van het strijken gaf mij rust. Toen de klus geklaard was, en ik kan je verzekeren dat het een klus is als je drie kinderen hebt, kroop ik terug in mijn bed en sliep als een roos.

Een paar jaar geleden vertelde ik een collega over mijn 'nuit blanche' en zei dat zelfs schaapjes tellen niet helpt. Zij antwoordde doodleuk: "Je moet de schaapjes niet tellen, je moet met de (H)herder praten". Dit antwoord kwam bij mij binnen, en is blijven hangen.

Zondag had ik een binnenpretje toen in de catechese aan de communicanten de vraag werd gesteld: Wat is voor jou 'bidden'? De meesten zeiden: praten met God of denken aan God. Spreken met de Herder dus.

Ik kan het je aanraden, van een gesprek met de Herder wordt je als vanzelf rustig. Je krijgt een voldaan gevoel alsof je de hele strijk hebt gedaan. De moeite waard om het te proberen. En weet je, net zoals bij strijken, oefening baart kunt.

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 22 januari : derde zondag door het jaar – A : Matteüs 4, 12-23

De kersttijd is nu wel helemaal voorbij. De ‘tijd door het jaar’, de ‘gewone tijd’, is begonnen. En toch is er in het evangelie van deze zondag nog een verwijzing naar Kerstmis. Er wordt een tekst uit de profeet Jesaja geciteerd die we hebben gehoord in de eerste lezing van de kerstwake : « Het volk dat in de duisternis zat, heeft een groot licht aanschouwd ; en over hen die in het land van doodse duisternis gezeten waren, over hen is een licht opgegaan ». Zo wordt de band gemaakt met het kerstgebeuren : Jezus, wiens geboorte we pas hebben gevierd, komt licht brengen in het duister van ons bestaan en van onze wereld. In de komende weken en maanden wordt ons zoals elk jaar doorheen de evangelies duidelijk gemaakt wat dat betekent. Zo mogen we zondag na zondag, jaar na jaar, Jezus beter leren kennen : meer en meer ons door Hem laten ‘verlichten’.
Vandaag spreekt Jezus ons al direct aan. Hij laat als het ware al dadelijk zijn licht over ons schijnen. « Bekeert u ; want het Rijk der hemelen is nabij », zegt Hij aan de mensen en zo aan ons. Het ‘Rijk der hemelen’ betekent : het Rijk van God, de werkelijkheid die God wil. Je bekeren, dat is niet zozeer ineens heel vroom gaan leven, maar wel : je naar God toekeren en daarom je afkeren van alles wat je van Hem en van de anderen verwijdert. Openstaan voor God en voor de anderen dus. Zo kan Jezus’ licht in ons leven schijnen.
Aan enkele apostelen, vissers die bezig waren hun net uit te werpen, zegt Jezus vervolgens : « Komt, volgt Mij ; Ik zal u vissers van mensen maken ». Ook met die woorden spreekt Jezus ons aan. Ook wij mogen Hem ‘volgen’, met Hem door het leven gaan en medemensen ‘opvissen’, hen doen voelen dat ze niet alleen zijn en dat er Iemand is die op hen wacht en hen graag ziet.

Pastor Benno

Jezus, het Licht dat opgegaan is over de heidenen (meer in Kafarnaüm)
© Jonny Gios via unsplash

Volwassen doopsel

Een dame die ik twintig jaar geleden gedoopt hebt in Japan werd vandaag begraven. Ze had vele problemen toen ze kwam aankloppen aan de parochie. Gescheiden, gezondheidsproblemen, last met de twee opgroeiende zonen, enzovoort. Beetje bij beetje heeft ze toen leren zien dat veel van de problemen door haar eigen tekortkomingen ontstaan waren, namelijk relaties zoeken om eenzaamheid te vluchten, te grote idealen hebben voor de kinderen enzovoort. Door van Jezus te leren hoe men in het leven moet staan, heeft ze geleerd om los te laten en alles in de handen van God te laten. Ze is zelfs begonnen om het lijden van anderen ook te helpen verlichten. Nu, twintig jaar later, is dan het moment gekomen om alles los te laten, en ze heeft dat wondermooi gedaan. Een voorbeeld voor velen. Met grote dankbaarheid in het hart voor het doopsel en het geloof dat ze gevonden heeft en dat haar gesteund heeft doorheen de moeilijke tijden, is ze heengegaan. Omringt door familie, kinderen en vrienden is ze begraven in de kerk waar ze gedoopt werd.
Met Pasen zullen er vele volwassenen gedoopt worden in de kerk van Brussel. Moge hun vreugde van het vinden van een geestelijk leven in en met Christus ook voor ons een steun en herbronning zijn om al het beste te maken van de genade die ons gegeven is door het doopsel.

Pastor Peter

© Kerknet

Luisteren zelf is het medicijn

Ik had onlangs een gesprek met iemand die recent uit het ziekenhuis was ontslagen na een wat langere opname. Hij was bijzonder opgetogen over enkele bezoeken die hij had gekregen van de pastorale dienst. Vooral de luisterende houding van deze had hem bijzonder veel deugd gedaan.
Het kan banaal klinken. Is luisteren dan niet vanzelfsprekend? We zijn toch altijd aan het luisteren, allemaal, overal: voortdurend is er muziek, radio of televisie of andere en de momenten van complete stilte zijn behoorlijk zeldzaam. Hoe kan luisteren dan bijzonder zijn? Het blijkt bij nader inzien moeilijker dan je eerst zou denken. Echt luisteren wil immers zeggen dat je hoort wat de ander wil zeggen en het niet wegduwt. Hoe vaak maak je niet mee dat moeilijke vragen, uitgesproken angsten of intens beleefde pijn een beetje ‘weggeduwd’ worden, begraven onder ongetwijfeld goed bedoelde nietszeggende veralgemeningen. “Het gaat wel over!”, “Maak je geen zorgen!”, “We spreken daar wel een andere keer over!”… De ander blijft dan niet zelden eenzaam achter, wat verweesd omdat er voor zijn emotie of gedachte geen begrip komt. Echt luisteren wil zeggen dat je bereid bent om te horen wat de ander zegt, zelfs al is het misschien wat onaangenaam en is het anders dan wat je op dat moment wil vernemen. Luisteren vraagt dan ook tijd: je moet ervoor eerst bij jezelf komen, vooraleer je de innerlijke rust kunt vinden om je voor de ander open te stellen.
Ik denk dat het geen toeval is dat het allereerste Joodse gebod begint met het wood “luister”, want daarmee begint elke relatie, dus ook deze met God! (zie hier) 
Zou het geheim van veel van de Evangelische wonderen niet daar liggen: dat Jezus kon luisteren? Ieder die zich ooit beluisterd voelde, kan wel beamen: luisteren zelf is een medicijn!

Tony, pastor

Knesset Menorah Shema Inscription© Wikipedia

Eenheid in verscheidenheid

Vandaag een kleurrijke foto van een kunstwerk in het KMSKA (Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen). Het is van de kunstenaar Boy en Erik Stappaerts uit Antwerpen. Het heet: 2 Conflict Paintings + Color Method in 7 Layers ( vrij vertaald: 2 conflictschilderingen en kleurmethode in 7 lagen) en is vorig jaar gemaakt voor dit museum. Misschien een wat ingewikkelde naam maar als u even naar de onderstaande website surft wordt het al wat duidelijker. De kleuren die hij in verschillende families groepeert staan voor sociologische en etnische groepen in de samenleving. Elk heeft zijn of haar identiteit en staat onafhankelijk. Tussen de kleurenfamilies zitten een paar kleuren die de harmonie breken. De kunstenaar wil met het geheel de hardheid van de stad uitdrukken en toch leeft iedereen er samen en zo vormt men één beeld. Bij de start van de internationale gebedsweek voor de eenheid onder de christenen, die vandaag begint, laat het mij stilstaan bij die verschillende christelijke Kerken. Elke heeft zijn eigen kleur en identiteit. Ze kunnen behoorlijk van mekaar verschillen en toch richten ze zich allemaal tot Christus en bekennen zich als christen. Daar komt ieder uiteindelijk bij uit. Het zit ook wat in dit kunstwerk: de vluchtlijnen trekken je blik naar het centrum waar je ook kan geraken als je de paar treden bestijgt, daar komt alles samen. Eenheid in verscheidenheid zeggen we dan en dat is het ook. We richten ons tot dezelfde God, elk met zijn liturgie, zijn rituelen, gebeden en liederen. Af en toe is het goed om over het muurtje te kijken om de andere beter te leren kennen, om eens buiten de lijntjes te kleuren…

Pastor Guido

https://boyerikstappaerts.com/

Conflict Paintings + Color Method in 7 Layers
© Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen

Geven

‘Kan jij geven zonder te verwachten?’ (BZN 16 januari 2023)

Ik dacht eerst te schrijven over een ‘winterdip’, waar ik zeker op deze sombere dagen wel eens last van heb. En ik ben niet alleen, zo te lezen in krant en tijdschrift. Allerlei tips tegen een winterdip zijn in. Maar toen merkte ik dat ik daar al over geschreven had in 2021. Als oud-leerkracht zou ik kunnen zeggen dat herhaling geen kwaad kan, maar of dat ook geldt voor de blog durf ik niet beweren.
De vraag (of dagspreuk) van vandaag zette mij aan het denken.
Hoe vaak gebeurt het niet dat ik iets geef en eigenlijk wel verwacht dat er iets tegenover staat.
Eigenlijk leer je het al als kind. En vaak terecht! Bij een ‘alstublieft’ hoort een ‘dankjewel’, bijvoorbeeld. De vraag gaat echter veel dieper dan dit. Kan ik geven van mijn tijd, mijn aandacht, mijn zorg aan mensen die niets kunnen teruggeven? Of is het nog te vaak: ‘Voor wat hoort wat’?
Ik neem me voor me de vraag: ‘Kan jij geven zonder te verwachten?’, elke dag opnieuw te stellen. En dan hoop ik dat ik op het einde van de dag kan zeggen: ja, vandaag is het me gelukt.

Pastor Chris

© Pixabay

Geluiden die gelukkig maken

Ik vond het nogal verrassend dat, toen we vorige week aan het wandelen waren een vriendin me zei - terwijl de beiaard van de Abdij van ´t Park aan het luiden was - dat het luiden van klokken horen een geluid is dat haar gelukkig maakt; He, zei ik, dat is een mooie titel - daar zou ik eens een blog kunnen over schrijven.
Wat zijn de geluiden die mij gelukkig maken?
Het eerste waaraan ik denk, is de korte plof wanneer je een fles wijn ontkurkt of, in dezelfde zin, het ploffen van een champagnekurk of een fles geuze.
Of tijdens de vakantie als je met open venster slaapt en je de golfslag van de zee kan horen.
Of als je mosselen klaar maakt: wanneer op het einde van de 10 minuten kooktijd, het deksel langzaam begint te rammelen.
Of die ene keer tijdens mijn pelgrimstocht naar Santiago dat ik eindelijk eens een koekoek kon horen.
Eigenlijk zijn dit allemaal simpele dingen - de meeste daarenboven nog gratis en voor niets te krijgen.
Ja, geluk moet je niet altijd ver gaan zoeken. Als dat geen mooie gedachte is - ik zou bijna durven zeggen: een gedachte die gelukkig maakt!

Diaken Dirk

© immaterieelerfgoed.be

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 15 januari : tweede zondag door het jaar – A : Johannes 1, 29-34

De kersttijd is nu voorbij. In de liturgie zijn we begonnen aan de ‘tijd door het jaar’, de gewone tijd om zo te zeggen. De week na het feest van de Openbaring en van de Doop van de Heer is de eerste week door het jaar. En vermits de liturgische week met de zondag begint, komen we nu aan de tweede zondag door het jaar. Een ‘eerste zondag door het jaar’ is er dus eigenlijk niet. Kwestie van juist te tellen.
In deze ‘tijd door het jaar’ gaan we zondag na zondag, dag na dag, degene wiens geboorte -wiens komst in de wereld - we hebben gevierd, beter leren kennen. Vandaag wijst Johannes de Doper ons Hem al aan en zegt iets indrukwekkends over Hem : ‘Zie, het Lam Gods dat de zonde van de wereld wegneemt’. In elke eucharistie herhaalt de priester deze woorden vóór de Communie, terwijl hij Jezus toont onder de gedaante van brood en wijn. Deze woorden moeten dus wel heel belangrijk zijn. En we begrijpen : Jezus komt ‘wegnemen’ wat ons verwijdert van God en van elkaar. Door Jezus kunnen we leven in een nieuwe relatie met God en met elkaar.
En Jezus maakt andere mensen van ons als we Hem in ons leven binnenlaten: « Hij is het die doopt met de heilige Geest » zegt Johannes. Hij dompelt ons onder in Gods Geest, Hij doet ons leven vanuit Gods kracht die ons overspoelt en die alles nieuw kan maken.
Met Johannes de Doper kunnen we dan ook besluiten : in Jezus is God aan het werk. « Ik heb het gezien en ik heb getuigd : Deze is de Zoon van God ».
Dat kan al tellen als boodschap voor één zondag…

Pastor Benno

Ecce Agnus Dei, 16e eeuw,
Santuario della Madonna del Sasso, Bibbiena 
© Mongolo1984 via wikimedia commons

Paraskevidekatriafobie

Vorige week was ik uitgenodigd bij vrienden, en mijn oog viel op een aziatische gelukskat die ze in huis hadden, een ‘maneki neko’. Je kent het ongetwijfeld. Het is zo’n beeldje van een kat die met zijn armpje op en neer gaat en dat zogezegd geluk zou brengen. Toevallig zag ik diezelfde kat deze week ook in het Brusselse straatbeeld op affiches staan. Het is reclame voor een extra trekking van de Lotto op vrijdag 13 januari, vandaag dus. Vreemd eigenlijk, want is vrijdag de dertiende niet een ongeluksdag? Waarom dan zo’n gelukskat op de affiche plaatsen? Heel wat mensen zijn nogal bijgelovig rond deze dag. Zo willen ze bijvoorbeeld zeker geen zwarte kat zien vandaag, en als het onder een ladder lopen op gewone dagen al riskant is, dan is het vandaag super gevaarlijk! Bij sommige mensen is angst voor vrijdag de dertiende zo erg dat ze vandaag zelfs niet buiten komen. Er bestaat trouwens een naam voor vrijdag-de-dertiende-angst: paraskevidekatriafobie. Voilà, zo heb je opnieuw een woord geleerd waar je in een gesprek eens mee kan uitpakken (als je het natuurlijk al onthouden kan en uitgesproken krijgt). De term is afkomstig van de Griekse woorden paraskeví (vrijdag) en dekatreís (dertien). Maar waar komt angst voor vrijdag de dertiende vandaan? Een mogelijke theorie is dat er aan de tafel van het Laatste Avondmaal dertien mensen aanzaten, met name Jezus en zijn twaalf apostelen. Het is de dertiende, Judas Iskariot, die Jezus verraden heeft. Bovendien werd Jezus terechtgesteld op een vrijdag. En zo is de link naar vrijdag de dertiende vlug gemaakt. Een andere theorie zegt dat het afkomstig zou zijn van het feit dat de Franse koning Filips IV op vrijdag 13 oktober 1307 een grote groep tempeliers liet oppakken op beschuldiging van ketterij. Ze werden gemarteld en velen van hen belandden uiteindelijk op de brandstapel. Wat er ook van zij, vrijdag-de-dertiende houdt heel wat mensen in de ban, en of je er nu in gelooft of niet, we zijn toch maar best op onze hoede, want je weet maar nooit! Maar heeft het wel zin om bang en angstig te zijn voor iets ongrijpbaars? Heeft Jezus niet gezegd in zijn zendingsrede: ‘Twee mussen kosten toch maar één stuiver? En daarvan zal er niet één op de grond vallen buiten jullie Vader om. Bij jullie zijn zelfs alle haren op je hoofd geteld. Wees dus niet bang. Jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen.’ (Mt 10, 29-31) Laten we dus maar vertrouwen hebben in plaats van vandaag de ganse dag binnen te blijven. Al was het maar dat je heel even naar buiten ging om vlug naar de krantenwinkel te lopen voor die extra jackpot van de Lotto…

Pastor Gino.

maneki-neko © Pixabay

Broeder Jacob, slaapt gij nog?

Met velen deel ik de diepe verontwaardiging over een onschuldig elfjarig meisje dat deze week in Antwerpen door een kogel om het leven is gekomen. Dat er in het Antwerpse al een hele tijd granaten ontploften en brand gesticht werd zonder dat er slachtoffers vielen - tot daar aan toe (verontschuldig mij het woord), je wordt daaraan gewoon en snel lijkt het een faits divers (alhoewel: het moest maar eens in jouw eigen straat zijn...). Maar nu is er een kind gestorven. Zoals voor de ouders staat voor de hele samenleving de tijd (even) stil.
Er wordt gesproken over de drugsmaffia. Ik lees dat de Antwerpse douane vorig jaar 110 ton cocaïne in beslag heeft genomen (en vermoedelijk zo'n 1000 ton wit poeder door de mazen van het net heeft laten glippen). Ik kan me daar niets bij voorstellen. Hoeveel product is dat juist? Heb je het volume van een kerkgebouw nodig om dat te kunnen opstapelen? Ik lees - gelukkig is er de krant, want uit ervaring kan ik niet spreken - dat het goedje "verbruikt" wordt in porties van 1 gram, die worden aangeboden voor 50 euro. Ik ben niet zeker van het aantal nullen op mij rekenmachine, maar duizend ton, dat is een miljoen kilo van elk duizend gram. Een miljard porties. Wie gebruikt dat allemaal?
Onwillekeurig moet ik dan denken aan mensen - gewone mensen - die aan alsmaar meer stress onderworpen worden. Hoge werkdruk, veel verwachtingen, verplichtingen, weinig begrip, en altijd maar moeilijker, niet zelden heel erg eenzaam. Dat men dan toevlucht zoekt in roesmiddelen, méér dan alleen wat ontspanning, is dat altijd te verwonderen? Ligt daar niet het echte geweld: een samenleving, die zo dwingend rond bezit en uiterlijkheid draait en die het daardoor voor haar leden zo moeilijk tot ronduit onmogelijk maakt?
Ik denk dat we toch nog niet zo slecht af waren, toen we de vragen naar God luidop konden stellen en ongegeneerd zin vonden in kansen om gratuït voor elkaar te bestaan.

Tony, pastor.

© Pixabay

Briefopener

Normaal steekt hij in een potje tussen allerhande schrijfgerief maar de afgelopen paar weken lag hij steeds binnen handbereik: mijn briefopener. Ik had hem nodig om de vele brieven met kerst- en nieuwjaarswensen te openen. Een aangenaam karweitje dat je met plezier doet na het lichten van de brievenbus, benieuwd naar alle mooie en rijke wensen van mensen. Het heeft iets spannends te lezen wat mensen schrijven, de inhoud van een kaart of brief te ontdekken. Misschien is de korte wandeling naar de brievenbus aan de straat nog iets spannender sinds de postbode niet elke dag meer langskomt en ik steeds vergeet welke dagen hij dat wel doet. De wenskaarten krijgen een plaatsje op één van de kasten tot eind februari waar ze dan plaats maken voor de verjaardagkaartjes. Maar soms moet de briefopener ook minder prettige omslagen openen zoals een boete van de politie of een rouwbrief. Maar telkens ben ik benieuwd wat ik binnenin ga vinden aan boodschap. Hoe zeer we ook in de digitale wereld zijn beland en er in thuis gekomen, ik hou er nog altijd van iets te verzenden per post. Zoals op de jaarlijkse vakantie als ik meer dan vijftig kaartjes verstuur. Telkens kijkt de winkelier of de postbediende wat raar op als ik vijftig postzegels voor het buitenland (voor België) vraag. Soms lukt het zelfs niet in één keer. Het mooie aan kaartjes, aan wensen op papier is dat je ze zichtbaar kan ophangen of neerzetten. Soms herken je al het geschrift van goede vrienden op de omslag. Digitale wensen zitten eerder wat onzichtbaar in mijn computer of gsm, ze lijken iets vluchtiger. Met de schriftelijke wensen krijgen mensen als het ware meer een gezicht en komen ze anders aanwezig in mijn leefwereld. En dat is deugddoend.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

De parabel van ‘iedereen een kroontje’

Hebt u in de voorbije dagen ook driekoningentaart gegeten? Wie de boon heeft, mag de kroon opzetten. Ik had de boon (in dit geval een porseleinen figuurtje, zoals meestal tegenwoordig). Dus mocht ik de kroon opzetten. Het deed me denken aan de tekst van Luc Versteylen: de parabel van ‘iedereen een kroontje’.

Er was eens een klein klasje en in dat klasje en daar hadden alle kinderen een kroontje op. Niemand van de kinderen vond dat vreemd, want ze waren het gewoon.
Maar op een keer kwam er daar in dat klasje een inspecteur binnen. Die komt van tijd tot tijd eens kijken of alles goed gaat in de school. En verschieten dat hij deed, want dat had hij nog nooit gezien.
“Hoe kan dat nu?”, riep hij uit. “Kroontjes worden toch alleen maar gedragen door de besten van de klas?”.
“Dat is het juist!”, lachten de kinderen. “Wij zijn allemaal de beste van de klas”.
Hoe zit dat, wou de inspecteur vragen, maar hij was een vriendelijk man en ook een klein beetje nieuwsgierig. En daarom vroeg hij: “Vertel mij eens allemaal, waarom jullie ieder een kroontje dragen.”
En zij allemaal aan het vertellen: omdat ik het vlugste kan lezen; ik, omdat ik het snelste kan tellen; en ik, omdat ik het mooist kan schrijven. En de inspecteur luisterde maar.
Nu zat er vooraan in de klas een jongetje en dat zag er niet erg slim uit. Maar ook hij droeg heel fier een kroontje. Dus je kan wel denken hoe benieuwd de inspecteur was naar wat het jongetje ging zeggen. En jawel hoor, daar was het zijn beurt. En even fier als al de anderen stond hij recht en sprak met luide stem:
“Omdat ik het velste kan splinge …”

Pastor Benno

Foto: Lucas Lissnyder

Een ster zijn vandaag

Peuters worden wild bij het zien van Bumba. Jonge kinderen dansen en zingen mee met K3. Een micro onder de kerstboom, een discobal en flikkerende gekleurde lichtjes waren tijdens oudejaarsavond de attributen voor hun optreden. (Jammer dat ze tegenwoordig een versterker in die micro's bouwen.)
Tieners zijn helemaal in to 'Like Me'. Dat was de tweede show. Daar hoorden we de liedjes van onze eigen jeugdjaren terug. Ze hebben allemaal hun sterren waar ze naar opkijken. Nadien zijn het de sportidolen waar het jonge volkje wil op lijken. Drie maal training in de week en match op zondag, het lijkt mij iets meer dan alleen maar in form willen blijven. De sterren van de toekomst? Ik gun het ze, ze zijn actief, creatief en hebben een doel.

Ik dacht aan mijn kleinkinderen toen ik in de homilie op openbaringszondag hoorde dat de hoofdrolspeler in het evangelie de 'ster' is. Weliswaar een andere ster dan hierboven beschreven. De ster in het evangelie bracht de 'wijzen' in beweging. Het was een ster die ze niet kenden, die niet zoals de andere sterren aan de hemel bleef staan, het was een ster die bewoog. Dat maakte hen nieuwsgierig, dat zette hen op weg en bracht hen tot bij het kind in de kribbe, bij Jezus.

Dat is het waar ik van droom. Mensen tot bij Jezus brengen is de reden geweest waarom ik 30 jaar geleden ervoor gekozen heb om pastoraal werker te worden. Via ontmoetingen, in de catechese en de laatste jaren ook via Godly Play probeer ik mensen tot bij Jezus te brengen. Hij is mijn ster omdat Hij mij de weg toont naar God.

Ik hoop en bid dat wij allen sterren mogen zijn voor elkaar en elkaar de weg wijzen.

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 8 januari 2023 - Openbaring C (Mt.2,1-12)

‘Wij kwamen uit het Oosten'

We zijn doorheen op weg gegaan naar Kerstmis. De profeten wezen ons de weg; de heilige familie trok ook naar Bethlehem. De herders die hun kudden bewaakten in de velden rond Bethlehem hoorden als eersten de engel zeggen: ‘Wees niet bang! Ik verkondig u een boodschap van grote vreugde: vandaag is uw Redder geboren. Ook de wijzen uit het Oosten gingen op weg naar Bethlehem. Zij hadden een grote kennis van de sterren maar de ster die plots aan de hemel verscheen kenden ze niet. En ze bleef ook niet staan. Daarom besloten ze haar te volgen om de ‘pasgeboren koning van de Joden te zien. In Jeruzalem kwamen ze bij Herodes om raad vragen. In de schrift staat geschreven dat de Messias zou geboren worden in Bethlehem, de stad van David.
‘Want zo staat het geschreven bij de profeet: Bethlehem, land van Juda, u bent zeker niet de minste onder de leiders van Juda, want uit u zal een leider voortkomen, die herder zal zijn van mijn volk Israël.' (Mt.2, 5-6)
En de ster wijst hen de weg naar Bethlehem. Bij het zien van het Kind worden zij vervuld van diepe vreugde. Ze erkennen in het Kind de nieuwe koning.
De Wijzen uit het Oosten hadden geschenken meegenomen: goud, wierook en mirre.
Zij kregen zelf ook een geschenk: door de ontmoeting met het Kind werden ze nieuwe mensen. Hun leven kreeg een andere wending; zij keerden langs een andere weg naar hun land terug.
Wie zich laat raken door Jezus en zijn Boodschap, vervolgt zijn levenstocht langs een nieuwe weg.

Pastor Chris

Voor elke tocht is er een ster,
een woord, een teken,
een weg, een uitweg,
een terugweg als het moet.

Voor elke tocht is er een ster,
een vriend, een hand,
een huis, een thuis,
een boek, een beeld,
een lied misschien.

Voor elke tocht is er een ster,

voor ieder mens,

voor oud en jong

die wijs wil heten,

voor iedereen die zoekt

naar redding en naar recht.

Voor elke tocht is er een ster,

die wijzen brengen zal

waar 't wonder van het leven

in eenvoud wordt getoond,

waar Gods liefdevol geven

in kinderogen woont.

Voor elke tocht is er een ster.

Zoek niet te ver!...

Frans Weerts

 

Drie wijzen, mozaïekfragment,
nieuwe Basiliek van Sint Apollinaris, Ravenna, Italië
©Russische fotograaf via wikimedia commons

Zegenen

Met het nieuwe jaar wensen we allen al het beste. Wensen is een vorm van zegenen. We kennen allen de uitdrukking “God zegene en beware je” dat gepaard gaat met het gebruikelijke kruisteken op het voorhoofd van kind, vriend, of partner voor het slapengaan of bij afscheid.
Een zegen kan helend werken. Denk aan de ziekenzalving waar we de zegen van God geven aan de zieke die daarmee rust en kracht vindt. Maar ook geloof is een zegen voor hen die geloven. Het geeft kracht in het leven en is een bron van hoop en liefde. Zalig zij die geloven want voor hen is het leven geen eenzame tocht.
Iedereen kan anderen zegenen, maar als diaken en priester hebben we een speciale missie, namelijk deze zegen van God in naam van de Kerk uit te spreken over een, twee, of meerdere mensen. Diaken Dirk ziet zegenen als zijn grootste vreugde als nieuwe diaken. Ieder mens kan ook tot zegen worden voor anderen door de wijze waarop men in het leven staat en met anderen omgaat.
Tenslotte kan zelfs het lijden tot een zegen zijn. Zo vertelde me laatst een parochiaan dat zij haar twintig jaar ziek zijn als een zegen ervaart. Dit is natuurlijk al een hoge vorm van geloof waarin men ook tegenslag in het leven als van Gods hand ziet en eruit leert. God is met ons op weg, in goede en kwade dagen, ook in dit nieuwe jaar 2023.

Gelukkig nieuwjaar!

Pastor Peter

© Pixabay

Zonder gebed is dit niet mogelijk

Vandaag wordt paus Emeritus Benedictus XVI ten grave gedragen. Het is nog maar de vierde keer in mijn leven dat ik het overlijden van een paus heb beleefd (hetgeen nog eens bewijst hoe jong ik (nog) ben). Benedictus was ongetwijfeld een man waar veel over kan gezegd worden, zoals de levensbeschrijvingen de laatste dagen in de pers nogmaals duidelijk maken. Was hij op leerstellig gebied of op het vlak van de huwelijks- of biomedische moraal niet altijd de meest populaire figuur, op het vlak van de sociale leer maakt hij zeker vernieuwende keuzes. Dat hij voor bepaalde teksten zelfs door theoloog Hans Kung geprezen werd, zegt veel. Het is eigen aan een groot figuur, dat hij of zij zich niet laat vatten door één beeld, één karikatuur allicht – wat we bij bepaalde staatshoofden op het Amerikaanse continent wel eens hebben gezien, als waren dat stripfiguren. Nee, wie ruimte maakt voor nuance geeft blijk van zoeken naar waarheid.
Ik heb me wel eens afgevraagd wat er nodig is opdat een mens, als eerste in zes eeuwen, vrijwillig afstand doet van zo’n functie. Van op afstand lijkt dat misschien een gemakkelijke beslissing. Ik kan het mij alleen voorstellen in het kader van het soort beslissingen, die genomen worden in de ruimte waar een mens tegenover zijn God staat. Daar waar men, bevrijd van alle stoorzenders en in groot ontzag, alleen gefocust is op wat God zelf vraagt. Het is de ruimte van het persoonlijke gebed. Het gebeurt vaker dat de meest onmogelijk gewaande beslissingen zo haalbare opties worden.
Benedictus was een man van gebed. Nog meer dan al het andere, maakt dat hem groot.

Tony, pastor

Vredeslicht

Vorig maand werd in Betlehem het vredeslicht ontstoken en uitgezonden over de hele wereld. Ook bij ons in Brussel werd het onthaald en we brachten het naar onze pastorale eenheid waar we het tijdens de Kerstwake in het midden van de adventskrans plaatsten. We laten het de hele kersttijd branden als een teken, een bede om vrede. Verschillende gezinnen namen het na de kerstvieringen mee naar huis. Zo willen ze een familie van vrede worden, geankerd in Gods vrede, belicht door dat licht van het Kerstekind uit Betlehem. Je mag het zien als een geschenk van vrede, een vrede die we zelf niet altijd kunnen maken. “Mijn vrede geef Ik u” horen me Christus telkens zeggen, een vrede die dieper gaat dan diegene die we zelf proberen te maken. Die is zo broos en valt vaak aan scherven uit handen of wordt stuk geschoten in zinloze conflicten en oorlogen.
We zijn net het nieuwe jaar 2023 ingestapt, rustig of met veel gedruis. Hoe dan ook, de overgang is gemaakt, de tijd hou je niet tegen. Wat dat nieuwe jaar ons gaat brengen is nog onbekend. Hoe kijken we ernaar? Kijken we met huiver of angst naar dit komende jaar of vertrouwen wij op het visioen van vrede waarvan Jesaja ons tijdens de Advent sprak? Wat er ook gebeurt, laat het licht in jou niet doven.

Ook St. George Chapel-Windsor nodigt ons uit tot vertrouwen:

Ik zei tot de man die aan de poort van het jaar stond:

“Reik me licht, dat ik met zekere stap het onbekende inga…”

En hij antwoordde:

“Trek de duisternis in en leg uw hand in de hand van God. 

Dat zal beter voor u zijn dan het licht en veiliger dan een gekende weg.

Pastor Guido 

© Guido Vandeperre

Een zacht eitje?

‘Niet hard maar zacht’ (BZN dinsdag 3 januari 2023)

Ik dacht eerst een nieuwjaarsbrief te schrijven maar twee dagen na mekaar, dat zou te veel van het goede zijn. Dank je wel, Dirk, voor je mooie nieuwjaarsbrief!
De titel van deze blog zou de lezer op het verkeerde been kunnen zetten. Beginnen met een culinaire blog is echt niet mijn bedoeling. Zo groot is mijn kookkunst niet.
Maar wat dan wel? Bij de start van het nieuwe jaar horen meestal goede voornemens.
‘Goed begonnen is half gewonnen’, zegt het spreekwoord.
Dus maak ik elk jaar opnieuw goede voornemens.
Er is zoveel hardheid in onze wereld, in onze samenleving dat ‘zachtheid’ mijn voornemen wordt voor dit jaar. Zacht zijn voor familie en vrienden, voor wie ik op mijn weg mag ontmoeten. Zacht zijn in mijn oordeel over anderen. En ook wat zachtheid naar mezelf toe want streven naar perfectie kan hard maken. Dan liever ‘een zacht eitje’ genoemd worden.
Ik zal in dit nieuwe jaar proberen niet te vergeten eieren op mijn boodschappenlijstje te zetten.

Pastor Chris

© Pixabay

Nieuwjaarsbrief

Liefste lezer,

Het is bijna 50 jaar geleden dat ik nog een Nieuwjaarsbrief geschreven heb en al zeker 15 jaar geleden dat er iemand er één voor ons heeft voorgelezen, maar ik wou jullie toch een kort briefje schrijven zo bij het begin van het nieuwe jaar.

En ja, dan toch vooral om jullie het goede te wensen. Het is een grote waarheid dat een goede gezondheid het belangrijkst is en die wens ik jullie dan graag. En is de gezondheid toch niet zo goed, dan wens ik jullie de sterkte om tevreden te zijn met alles wat wel nog redelijk gaat.
Ik wens jullie ook vrede en verdraagzaamheid bij jou thuis. En is dat niet elke dag van het jaar mogelijk, dan wens ik jullie het geduld om in stilte te werken aan een nieuwe kans. Nieuwe kansen geven en nieuwe kansen krijgen, het kan wonderen bewerken.
Ik wens jullie ook een zinvol werk of zinvolle bezigheden, want werk of een bezigheid is één van de grote ‘dagdagelijkse’ zingevers. En vind je het werk niet altijd even zinvol of misschien wel zinloos, dan wens ik jullie de sterkte en de moed om te durven veranderen want het leven is te kort om vast te roesten.
Ik wens jullie een jaar vol ontmoetingen met de vrienden, de grote familie, de geburen en kennissen van ver of dichtbij. Dat je bij hen je verhaal kwijt kan en dat je het kan opbrengen vol overgave naar hun verhaal te luisteren. En word je wereld altijd maar kleiner met minder kansen om nog mensen te kunnen en mogen ontmoeten, weet dan dat Hij altijd klaar staat om te luisteren naar jouw verhaal.
Ik wens je een jaar vol innerlijke vrede en dankbaarheid voor al het goede dat je mag ervaren en dat je mag delen met anderen. En is er al eens een dag dat je je afvraagt ‘waarom’, weet dan dat er vragen zijn waarop geen antwoord is, dat er problemen zijn die onoverkomelijk lijken, dat er kloven tussen mensen zijn die lijken alsof ze niet te dichten zijn. Maar ondanks alles, hoop is er altijd.
En bovenal wens ik je een grote en diepe verbondenheid met je medemens en met je God. Zich door hen laten raken is het mooiste geschenk dat er is en het ligt op jou te wachten, elke dag van het nieuwe jaar – een pakje in je hart dat jij alleen kan openmaken.

Vrede en Alle Goeds,

Diaken Dirk

© Zand in je hand: Nieuwjaarsbrieven