Broeder Jacob, slaapt gij nog?

Met velen deel ik de diepe verontwaardiging over een onschuldig elfjarig meisje dat deze week in Antwerpen door een kogel om het leven is gekomen. Dat er in het Antwerpse al een hele tijd granaten ontploften en brand gesticht werd zonder dat er slachtoffers vielen - tot daar aan toe (verontschuldig mij het woord), je wordt daaraan gewoon en snel lijkt het een faits divers (alhoewel: het moest maar eens in jouw eigen straat zijn...). Maar nu is er een kind gestorven. Zoals voor de ouders staat voor de hele samenleving de tijd (even) stil.
Er wordt gesproken over de drugsmaffia. Ik lees dat de Antwerpse douane vorig jaar 110 ton cocaïne in beslag heeft genomen (en vermoedelijk zo'n 1000 ton wit poeder door de mazen van het net heeft laten glippen). Ik kan me daar niets bij voorstellen. Hoeveel product is dat juist? Heb je het volume van een kerkgebouw nodig om dat te kunnen opstapelen? Ik lees - gelukkig is er de krant, want uit ervaring kan ik niet spreken - dat het goedje "verbruikt" wordt in porties van 1 gram, die worden aangeboden voor 50 euro. Ik ben niet zeker van het aantal nullen op mij rekenmachine, maar duizend ton, dat is een miljoen kilo van elk duizend gram. Een miljard porties. Wie gebruikt dat allemaal?
Onwillekeurig moet ik dan denken aan mensen - gewone mensen - die aan alsmaar meer stress onderworpen worden. Hoge werkdruk, veel verwachtingen, verplichtingen, weinig begrip, en altijd maar moeilijker, niet zelden heel erg eenzaam. Dat men dan toevlucht zoekt in roesmiddelen, méér dan alleen wat ontspanning, is dat altijd te verwonderen? Ligt daar niet het echte geweld: een samenleving, die zo dwingend rond bezit en uiterlijkheid draait en die het daardoor voor haar leden zo moeilijk tot ronduit onmogelijk maakt?
Ik denk dat we toch nog niet zo slecht af waren, toen we de vragen naar God luidop konden stellen en ongegeneerd zin vonden in kansen om gratuït voor elkaar te bestaan.

Tony, pastor.

© Pixabay