Sneeuw en oorlog

Elke week rijd ik naar mijn moeder die in een woon- en zorgcentrum verblijft in de Kempen, de streek waar ik geboren en getogen ben en waar mijn familie woont. Enkele dagen geleden, toen het weer mijn beurt was om naar ons mama te gaan, stuurde mijn zus me een sms: “Zou je wel komen, met al die sneeuw?” Die boodschap verbaasde me een beetje. In Brussel was er ook enkele ochtenden wel wat sneeuw gevallen, maar na de middag was die bijna weg. En op de wegen was er helemaal geen probleem. Op de radio had ik wel gehoord dat het in de Ardennen veel gesneeuwd had en dat de skipistes open waren, maar over de Kempen was niet veel sprake geweest.
Dus vatte ik welgemoed de tocht aan. En inderdaad, bij het binnenrijden van de Kempen werd het landschap wit. Maar de wegen lagen open: er was gestrooid. Geen enkel probleem. Behalve tenslotte op het parkeerterrein van het home zelf. Daar was niet gestrooid en er lag een flinke laag bevroren sneeuw. Voorzichtigjes schoof ik naar de ingang. Een dame die ik binnen tegenkwam, vertelde me dat het in de streek op de binnenwegen, waar niet gestrooid was, overal gevaarlijk was. Nu begreep ik waarom mijn zus zich had zorgen gemaakt.
Zo zie je maar: de plaats waar je bent en leeft bepaalt mee je perceptie, je beleving. Of het nu over sneeuw of over iets anders gaat. In Brussel geen sneeuw, in de Kempen wel. In Oekraïne oorlog, in België niet. Daar moet ik nogal eens aan denken: hoe in Oekraïne mensen met dezelfde bezigheden, dezelfde hobby’s, dezelfde interesses, dezelfde gevoelens als wij ineens hun hele wereld veranderd hebben gezien… Dat kunnen wij ons moeilijk inbeelden.
En dan spreken we nog niet over al die andere landen waar oorlog en geweld heersen. Laten we maar blijven bidden om vrede en proberen zelf bewerkers van vrede te zijn.

Pastor Benno.