Gisteren vierde ik in alle vroegte alleen de eucharistie op het feest van Sint-Jozef in de benedenkerk van Stokkel, ter intentie van onze gemeenschap en in verbondenheid met de ganse Kerk. Op een gegeven ogenblik komt er iemand op straat voorbij die blijkbaar aan het joggen was en zag dat er in de kapel iets gaande was. Hij keek door de lage glasramen binnen en zag me aan het altaar staan. Eerbiedig bleef hij de Mis volgen van op straat- zonder iets te horen, natuurlijk. Toen ik bij de vredewens aan alle afwezigen de vrede van de Heer toewenste, keerde ik mij ook naar de man achter het raam. Hij beantwoordde mijn gebaar. Dat was een bijzonder moment. Zonder mekaar goed te kunnen zien en misschien zelfs zonder elkaar te kennen waren wij in Christus met elkaar verbonden en wensten wij elkaar zijn vrede toe. Het is goed dit te beseffen in deze tijd van afzondering: wij zijn met elkaar verbonden, wij vormen een gemeenschap, we horen bij elkaar, ook al kunnen we niet samenzijn. Laten we proberen die band ook concreet te beleven door met elkaar contact te houden. Later op de dag zag ik twee buren die vanop het balkon van hun appartement op veilige afstand van elkaar een praatje met elkaar sloegen. Mooi om te zien. Zulke dingen worden nu echt belangrijk.
Pastor Benno.
