Ik wandel graag. En met mooi weer zeker. En aangezien we worden aangemoedigd, als je het zo mag zeggen, om toch buiten te komen om te wandelen, deed ik dat in het voorbije weekend. Er waren nog andere mensen die dezelfde idee hadden. In tijden van ‘veilige afstand houden’ krijgt wandelen toch een andere dimensie. Je gaat mekaar uit de weg, slalomt van de ene kant van de weg naar de andere, neemt een andere weg uit zorg voor mekaar. Denkend aan het evangelie van vorige zondag, waar de blindgeborene juist genezen wordt door Jezus’ aanraking, lijkt zo wandelen totaal in tegenstelling met de Bijbeltekst en doet onwennig aan. Maar toch niet: zorg dragen voor mekaar blijft het fundament. Een gevoel van dankbaarheid hiervoor vergezelde me op mijn wandeling.
Dat was ook zo toen ik langs de bijna lege parking van het UCL-ziekenhuis kwam: dankbaar voor al de mensen die in de zorg het beste van zichzelf geven. Zij zijn kostbare parels.
Alleen wandelen nodigt in deze tijden van crisis ook uit om te bidden: om God om steun en sterkte te vragen maar ook om te danken voor de ontluikende natuur. Voor mij verwijst dit nieuwe leven ook naar Pasen. Ondanks alle moeilijkheden mogen wij uitzien naar Gods Licht.
Chris Ruelens
