dinsdag 31 maart 2020

Kennen van zien...

deze morgen ging ik naar het containerkot. Een dame op leeftijd van een blok verder kwam tezelfdertijd ook aan, rond haar gezicht een sjaal, wel drie keer rondgedraaid. Ik liet haar voorgaan en vroeg haar, toen ze buiten kwam, hoe het met haar ging. Niet te lang blijven staan zegt ze, je weet maar nooit wie hier allemaal gepasseerd is. De schrik had haar duidelijk te pakken. Eenmaal binnen besefte ik dat ik niet eens haar naam wist, anders kon ik haar eens bellen.
Zo gaat het soms jammer genoeg ook in onze gemeenschappen, we vieren samen eucharistie, zeggen goedendag, geven de vredewens, zijn blij om elkaar terug te zien, maar contactgegevens...?
Dit is één van de voornemens die ik mij maak voor na de coronacrisis. Ervoor zorgen dat we ook buiten het samenkomen voor de eucharistie gemeenschap kunnen vormen. Dat we mensen kunnen contacteren als ze een tijdje afwezig zijn. Informeren of alles goed is. Horen of we met iets kunnen helpen. Nabij zijn...
Je staat er niet bij stil als alles goed gaat en je dagen gevuld zijn. Mijn buurvrouw heeft mij deze morgen de ogen geopend. Je kunt pas nabij zijn als je contact kunt nemen.
Het bracht me bij iets waar ik heilig van overtuigd ben: dit geldt ook voor God. Je kunt niet dicht bij God komen als je hem enkel kent van 'horen zeggen'. Pas als je probeert in contact te komen, dan kan je 'echt' nabijheid voelen.
En weet je... God is altijd thuis.

Mariette, pastor