Het is halfvasten: de vierde zondag in de veertigdagentijd. Dat wil zeggen dat de vasten halfweg is (ik heb het voor u nageteld: het was vorige donderdag al) (u weet dat de zondagen niet meetellen:-) en traditioneel is dat een dag van vreugde. In de liturgie is hij ook gekend als "Laetarezondag" omdat het openingsgebed van de mis vandaag begint met het woord "Laetare" (of in het Nederlands: Verheug u!)
Het voelt raar aan he? We zijn precies allemaal ver af van "verheugen": het is eerder bezorgdheid, misschien wel angst. Het lijkt wel alsof er dit jaar bovenop de "gewone" vasten een "extra" vasten is bijgekomen: die van de corona en van deze laatste weten we helemaal niet of hij al halfweg is. Bovendien: de gewone vasten is een zaak van spiritualiteit; de extra vasten is een zaak van fysiek: we mogen gewoon lijfelijk niet uit ons huis of toch maar in heel beperkte mate. (En vergeet niet: een dagelijkse wandeling blijft vitaal voor een goede gezondheid: lichamelijk, maar ook geestelijk...).
Maar ook als het allemaal al halfweg zou zijn, gesteld dat we dat nu zeker zouden weten..., wat zou dat dan willen zeggen? Dat we nog eens precies zo lang moeten en dat daarna alles opnieuw wordt zoals het oude? Zou dat echt zo zijn?
Bij de echte vasten is "halfweg" alleszins niet dat, want op Pasen nemen we niet simpelweg de draad terug op op het punt waar we voor Aswoensdag stonden, we staan verder. We zijn andere mensen geworden. Er is een prefatie in de vasten waar gebeden wordt: "Gij schenkt ons een heilzame tijd om ons hart weer zuiver te maken: vrij van zelfzucht en zonde zullen wij het vergankelijke zo gebruiken dat ons hart gericht blijft op het eeuwige." Zou het dat niet zijn: dat de veertigdagentijd ons helpt om onze oude gerichtheid naar onszelf te overwinnen en mensen te worden die gericht zijn naar elkaar, naar God, naar het eeuwige?
Ik denk dat dit ook voor de "extra veertigdagentijd" een goed devies is: misschien zelfs een buitenkans om anders, beter, dieper, liefdevoller mens te worden. Gericht op het (de) Eeuwige... Laten we ons minder bezorgen en meer verheugen over waar we naar op zijn zijn: Laetare!
Verheug u!
Tony, pastor
