Stilte...

ik fietste woensdag naar huis en reed omstreeks half vier lang de kleine ring. Tot op vrij grote afstand haast geen enkele wagen te zien op een plaats waar het andere werkdagen rond dit tijdstip honderden meter lang aanschuiven is. Normaal heb je dit beeld op dit uur alleen op een zondagnamiddag. Of misschien wel een werkdag in juli, in volle vakantietijd. Terwijl ik verder fiets, passeer ik op twee verschillende plaatsen een bus die stilstaat aan de halte: de chauffeur is bezig met zijn telefoon, enkele mensen kijken geduldig naar buiten. De bussen zijn te vroeg! De uurregeling is gemaakt voor zeer druk verkeer en veel volk en dus blijven ze aan de halte wat staan om de volgende halte min of meer op het voorziene uur te halen...
Wat een rare stad. Waar alle Bijbelse oproepen om regelmatig stil te vallen - bij voorbeeld in een veertigdagentijd! - meer en meer in dovemansoren lijken te vallen, slaagt dit virus wel. (In de bijbel is niet alleen sprake van een wekelijkse rustdag, maar ook van een zogenaamd jubeljaar om de 49 jaren om gedurende een veel langere tijd stil te vallen: vandaag is er weliswaar nog niets om te jubelen, maar de stad lijkt inderdaad wel collectief stilgevallen en dat voor langere tijd...) Het leven wordt kalmer, de jachtigheid is weg. Mensen krijgen tijd en komen allicht zichzelf weer tegen. Wat worden de vruchten van deze bezinningstijd? Worden we weer de oude of zijn we andere mensen aan het worden? Het is nog vroeg. Wat blijft is de verwondering. En de stilte.

Tony, pastor