Heiligen

Vorige zondag, 15 mei, heeft de paus in Rome 10 mensen heilig verklaard. Het was van vóór de Covidtijd geleden dat zo’n plechtigheid nog had plaatsgevonden. Een heiligverklaring is een bevestiging van de Kerk, na grondig onderzoek en aanroeping van de heilige Geest, dat iemand heilig geleefd heeft, tot voorbeeld gesteld kan worden voor de gelovigen en dat we hem of haar kunnen vragen om voor ons te bidden, omdat hij of zij nu zeker bij God leeft.
De bekendste van de nieuwe heiligen is waarschijnlijk Charles de Foucauld. Hij was een Fransman die leefde van 1858 tot 1916. Hij streefde ernaar om ‘het verborgen leven van Nazareth’ te leiden en dat te doen temidden van de armsten. Zo ging hij als kluizenaar leven in Tamanrasset in Algerië. Daar werd hij door plunderaars vermoord. Zijn spiritualiteit, die we kennen uit zijn geschriften, wordt door vele mensen beleefd, o.a. door de ‘kleine zusters en kleine broeders’ en door de fraterniteiten van leken en priesters van Charles de Foucauld. Eén van zijn treffende uitspraken vind ik: “Je ne veux pas traverser la vie en première classe pendant que Celui que j’aime l’a traversée dans la dernière” – ‘ik wil mijn reis door het leven niet maken in eerste klas terwijl Hij die ik bemin dat in laatste klas heeft gedaan’.
Een andere nieuwe heilige is de Nederlander Titus Brandsma, op wie onze noorderburen terecht heel trots zijn. Hij leefde van 1881 tot 1942, was van Friese afkomst, Karmeliet, hoogleraar aan de universiteit van Nijmegen. Hij was ook geestelijk adviseur van de Nederlandse katholieke journalisten en kwam in die functie in conflict met de Duitse bezetter. Hij werd gevangengenomen en stierf in Dachau. Hij moedigt ook ons vandaag aan om in moeilijke tijden het geloof, de hoop en de liefde te bewaren.
Er zijn ook heiligen die nooit officieel heilig verklaard zijn, maar toch al eeuwen door de mensen worden vereerd. Zo de heilige Dimpna, de heilige van de gemeente waar ik vandaan kom: Geel, in de Kempen. Haar feestdag valt ook op 15 mei en wordt in Geel uitgebreid gevierd. Volgens de legende was zij een Ierse koningsdochter die ergens in de zevende eeuw vluchtte voor haar vader die haar wou huwen toen zijn vrouw, haar moeder, gestorven was. In zijn waanzin reisde hij haar achterna, vond haar in Geel en sloeg haar het hoofd af. Later kwamen mensen met psychische problemen bidden bij haar graf en vonden genezing. Sindsdien is Dimpna de patrones van de ‘geesteszieken’. Haar verering ligt aan de basis van de wereldbekende ‘gezinsverpleging’ in Geel, waar sinds eeuwen mensen met een verstandelijke handicap leven bij de inwoners. Zo kreeg Geel de eretitel waar we zo trots op zijn: ‘de barmhartige stede’. Moge Dimpna ook ons inspireren om barmhartig te zijn voor allen die ons nodig hebben.

Pastor Benno.