Iéts meer dan een sprankel

We zijn opnieuw in de dagen dat ik 's morgens mijn voordeur achter mij dichttrek terwijl er al een beetje licht in de lucht is. Je kan het nog altijd "donker" noemen, de lucht in het westen is nog helemaal zwart. Maar als je je hoofd een halve cirkel draait, kun je in de richting van het oosten duidelijk lichtere tinten van blauw ontwaren. Het zijn, in een bepaald opzicht, voor mij van de beste dagen van het jaar en ik merk niet zonder enige verwondering dat ik er haast euforisch van word (twee jaar geleden heb ik het zelfs gefilmd voor deze blog - het was er na de aankondiging, de allereerste post van https://sintfranciscus-etterbeekwoluwe.blogspot.com/2020/03/wetstraat-vanmorgen-van-west-over-zuid.html).
Ik vind het op het eerste gezicht niet zo gemakkelijk om die euforie van mezelf te begrijpen (ge moet verstaan dat het op dat uur nog redelijk vroeg is... 😀), maar er is haast iets van uitgelatenheid terwijl ik mijn fietstraject voortzet. De putten in de weg (en vandaag was er een zinkgat waar je bijna een hele camionette van Post Nl in kon verstoppen!), de diverse werken, onvoorzichtige automobilisten... het kan ineens allemaal veel minder deren, want er is licht. Elke seconde wordt het klaarder! Het falen van mijn heilige voornemen van de eerste, onverwacht kalme lockdown dagen om het helse ritme na covid nooit opnieuw terug op te nemen, nu de weer (en meer!) toegenomen drukte toch weer helemaal beslag legt, is helemaal niet erg meer, want er is licht!
Psalm130 gaat door mijn hoofd. "Meer dan wachters naar de ochtend, hunkert mijn ziel naar de Heer." Dit lijkt wel het kantelpunt, waarop de hunker vervulling wordt. Zo fiets ik verder, een dag, het licht, mijn God tegemoet!

Tony, pastor