Frank

Het was toch ook voor mij even schrikken toen ik vernam dat Frank Deboosere volgende maandag stopt als weerman bij de openbare oproep. Zijn we al zover? Ik herinner mij nog levendig dat hij als weerman begon. De tijd van de al even legendarische Armand Pien was net beëindigd - ook zo'n icoon waar ik mij toen niet van kon voorstellen dat hij er ooit niet meer zou zijn; wat zou je willen: als kind had ik nooit een tijd gekend zonder Armand... - en die jonge vervanger met krullend haar kon toch al snel sympathie winnen. Het lijkt allemaal als gisteren - of breed genomen: eergisteren. En nu eindigt ook dat tijdperk... Men zegt wel eens dat men zijn eigen leeftijd nog het best inschat door zichzelf te vergelijken met anderen. En kijk nu...
(Ik herinner mij van vroeger nog een parochiaan die heel edelmoedig ging boodschappen doen voor enkele oudjes in haar straat. De oudjes waren zestig, zelf was ze de tachtig (!) voorbij. Ik kom bijna zelf in de leeftijd waarop ik door haar bediend had kunnen worden...)
De veertigdagentijd is de periode bij uitstek om stil te staan bij de vergankelijkheid - ook van jezelf. Aswoensdag begint immers met de oproep "bedenk mens dat ge stof zijt en tot stof zult weerkeren". We zijn dus in het 'juiste' tijdvak voor dit soort beschouwingen; precies vandaag trouwens juist halfweg.
Als ge dan stilstaat bij alles wat vergankelijk is en voorbij gaat, dan zou een zekere moedeloosheid je kunnen overvallen. Is niet àlles voorbijgaand? Moet je uiteindelijk niet alles afgeven, inclusief jezelf? Kan er misschien iemand iets noemen dat wél zou blijven?
Ik denk dat dat kan: het is de liefde. De liefde waarmee ik heb bemind - zeker daar waar het mij heeft gekost - gaat niet zomaar voorbij - ze is misschien blijvend. Hoe vers kunnen de oudste herinneringen zijn als het over liefde gaan? Dat brengt je naadloos bij verrijzenis - niet toevallig de (soms onverhoopte) finale van deze misschien somber ogende tijd...

Tony, pastor

©MSN