(Niet) van tel zijn...

Het is even in de pers geweest: vorige week waren vier Belgische bisschoppen, waaronder ook mgr. Kockerols, hulpbisschop voor Brussel, op bezoek in Oekraïne. Ze waren er op uitnodiging van de plaatselijke kerk en gingen om de banden te versterken en vooral ook onze steun en verbondenheid uit te drukken. Ik hoorde ondertussen het getuigenis van de hulpbisschop, die zeer zwaar onder de indruk was van alles wat hij gezien en beleefd heeft. Onder de zeer beklijvende beelden noemde hij een tafereel uit Irpin, stad vlakbij de hoofdstad, dat aanvankelijk door het Russische leger was bezet, waar waar deze na een bepaalde tijd opnieuw werden verdreven.
Hij zag er een gigantische berg van autowrakken - een autokerkhof is er niets tegen - waarbij al die wagens vol kogelgaten zaten en volledig waren doorzeefd. Haast alle inzittenden bleken om het leven gekomen; het aantal verse graven op het kerkhof is niet te tellen. Het ging over gewone burgers, mensen zoals u en ik, die met de oorlog eigenlijk niets te maken hebben. Zij illustreren de gruwelijke werkwijze van het kortstondig bezettende leger, waarvan wordt gezegd dat het mensenlevens helemaal niets waard vindt.
Welk een contrast met onze samenleving, waar men dagenlang op zoek gaat naar één vermiste persoon en menselijk leven wel naar waarde wordt geschat (al is dat, bijvoorbeeld in het geval van vluchtelingen, toch nog niet voor iedereen op dezelfde wijze).
We hebben de reputatie dat we graag zeuren, dat we overal problemen zien en vaak over weinig anders kunnen spreken. Het is maar hoe je het bekijkt.

Tony, pastor.

© Pixabay