Direct kwam het treinpersoneel vragen naar haar bestemming (Parijs). De steward contacteerde de treinmanager, de treinmanager was direct daar. Kort nadien hoorden we via de intercom de oproep: “Is er een dokter of medisch geschoold personeel in de trein; gelieve u dan te begeven naar wagon 11.”
Ik hoorde de treinmanager het station van Mechelen contacteren met de mededeling dat de Thalys daar misschien uitzonderlijk zou stoppen zodat een ziekenwagen de vrouw en haar partner voor verdere verzorging naar een ziekenhuis konden brengen.
Echter, dat was niet nodig. Na 2 minuten kwam een vrouw in onze wagon, die zich kenbaar maakte als arts en die de ganse tijd – tot in Brussel – bij de zieke vrouw gebleven is. Haar toestand stabiliseerde zich. Eind goed, al goed. Het koppel is kunnen doorrijden naar Parijs, wij met onze groep zijn in Brussel afgestapt.
Wat ik zo aangenaam en bewonderenswaardig vond, was de professionele inzet van het treinpersoneel, de kleine goedheid van de dokter die kwam én de ganse tijd bij haar patiënt bleef, de discretie die iedereen in onze wagon het koppel gunde.
Het is misschien geen Verrijzenisverhaal en zeker niet zo straf als de opstanding van Lazarus die we gisteren in het Evangelie hebben meegemaakt, maar het had toch iets van vertrouwen en inzet, van kleine goedheid en een beetje nieuw leven – ja, Pasen is nu echt vlakbij. En dat hier en nu en direct onder mijn ogen. Ja, ‘het is nog al nie naar de wuppe’ (Westvlaams voor ‘het is niet al kommer en kwel’) zou het Zesde Metaal hier inderdaad terecht van mogen stellen.
Diaken Dirk
_Tom_Verbruggen.jpg) |
| Het_Zesde_Metaal_©_Tom_Verbruggen |
