Quarantaine

Ik ben momenteel helemaal op mezelf aangewezen. Ik mag geen contact hebben met andere mensen, ik moet thuis blijven en dat na een ganse week ‘bedrijfsinval’ in Argenteuil (Parijs). Ja, ik ben corona-positief. De tweede keer. Gelukkig zijn de symptomen niet erger dan een serieuze verkoudheid, maar je zit er toch maar mee. Alle afspraken annuleren, geen Klein Verzet-bezoek[1], de laatste voorraden uit de diepvries aanspreken, je plan trekken. Het is een beetje een geluk dat Ute net nu met Joachim in Duitsland is, zo kan ik tenminste zeker zijn dat ik hen niet besmet - zoals de vorige keer. Want in een relatief klein appartement…
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat deze periode van isolatie een uitgelezen kans zou zijn om mijn relatie met God en Jezus te verdiepen, een beetje een ‘mini-woestijnperiode’. Maar neen, dat is niet zo. Mijn kop staat er niet naar. Ik ben vooral bezig met ‘den dag uitdragen’ en dan eerder ‘uitliggen’, in bed.
En ik ben dankbaar dat het allemaal nog relatief goed meevalt – dank aan de vaccinaties en de eerdere besmetting. Mijn gedachten zijn wel bij diegene die erger ziek zijn en bij diegene die onze zieken verzorgen, zoals de mensen van Ter Duinen waar mijn mama nu revalideert van een heupoperatie. Ja, we applaudisseren niet meer voor de zorg, we vinden het allemaal terug normaal.
En ja, dat is het niet – het zijn net deze werken van kleine goedheid die onze wereld draagbaar maken. Dank daarvoor. Laat ons vooral dat niet opgeven, die werken van kleine goedheid, of we nu ziek of gezond, actief of in quarantaine zijn.

Diaken Dirk

© maxvandaag.nl

[1] Een beetje sluikreclame mag : Het Klein Verzet in Terlanen, mijn stamcafé