Nu en in het uur van onze dood

“Heilige Maria, Moeder Gods, bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood. Amen.” Zo bidden we telkens weer in het weesgegroet. Zoals velen van ons heb ik al ontelbare keren dit gebed gezegd, maar ik had nog niet dikwijls stilgestaan bij die laatste woorden: “bid voor ons… nu en in het uur van onze dood”. Ze troffen mij toen ik enkele dagen geleden de ziekenzalving toediende aan een dame die zopas vernomen had dat ze nog maar enkele uren of hoogstens enkele dagen te leven had. Na de ziekenzalving baden we samen nog het weesgegroet en ik realiseerde me toen dat het ‘uur van de dood’ voor die vrouw nu heel vlug kon komen. Ook zij was er zich duidelijk van bewust en aanvaardde wat ze reeds geruime tijd verwacht had. Bewonderenswaardig. Ook was ze omgeven door familie en vrienden. Ze kon in vrede heengaan.
De ziekenzalving was een bijzonder gebeuren. Maar achteraf lieten de woorden van het weesgegroet mij niet los: “bid voor ons… nu en in het uur van onze dood”. Hoe zal het gaan als voor mij het uur van de dood zal gekomen zijn? Voor die vraag is er geen antwoord.
Grote geestelijke leiders zeggen wel al sinds eeuwen dat we elke dag aan onze dood moeten denken om goed te kunnen leven, maar toch… Mij troost het in elk geval om te hopen dat Maria voor mij zal bidden in het uur van mijn dood, zoals ze ook nu reeds voor ons bidt. En over enkele weken is het Goede Vrijdag. Dan zullen we misschien weer zingen:

“Wanneer ik eens moet heengaan, ga Gij niet van mij heen,
laat mij dan niet alleen gaan, niet in de dood alleen.
Wees in mijn laatste lijden, mijn doodsangst, mij nabij.
O God, sta mij terzijde, die lijdt en sterft voor mij.”

Pastor Benno.