Namen

Het weekend na Aswoensdag was het weer zover. Met zo’n 18 koppels trok ik op gezinsweekend, en dat sinds meer dan 20 jaar. Van ‘Jonggezinnenweekend’ vroeger, noemt het nu Relatieweekend. Een brede groep van jonge en minder jonge koppels. Ook weer een paar nieuwe gezichten dit jaar, koppels door vrienden aangemoedigd om eens mee te komen om tijdens zo’n weekend stil te staan bij hun relatie. Ook een paar die het zien als voorbereiding op hun huwelijk dat de komende maanden gepland staat. Vrijdagavond werd iedereen welkom geheten en bij het aankomen vonden de deelnemers hun namen op dit groot bord. Zo kon je al bij aankomst zien wie er al dan niet weer bij was dit jaar. Maar je mocht ook ervaren: ‘ik ben verwacht’, ‘wij zijn verwacht’. Verder kreeg elkeen nog een badge met zijn of haar naam erop maar dit bord heeft iets bijzonders. Bij het einde krijgt elk koppel immers zijn naambordje mee naar huis. Zo’n bordje is veel meer dan de opsomming van alle deelnemers. Je naam ergens neergeschreven zien betekent dat je erbij hoort, je bent hier niet alleen welkom maar men kent jou al wat, alvast bij naam. Zo vele keren hebben we zelf onze namen ergens genoteerd: bij een inschrijving, bij een reservatie, bij de aanvraag van een document, je identiteitskaart, je paspoort. Zo werd onze naam ooit ook in het doopregister genoteerd. Tijdens het ritueel van de doop zegt men over ons dat onze naam in de palm van Gods hand geschreven staat. En dat is veel sterker, fundamenteler dan een paar krabbels op papier. Bij Hem zijn we veilig: ‘Niemand kan jou uit de hand van God wegroven’ staat er bij Johannes (Joh. 10,29). Wat een geruststelling in deze tijd…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre