Een andere kijk

Als u dit leest staat de vakantie voor de deur, een tijd die we wat anders invullen, waarin het ritme wat trager gaat. Het weekend van 18 juni was ik al even weg om bij de Franse familievrienden een doop te gaan doen. Bijna 6 jaar terug zegende ik het huwelijk in van het oudste kleinkind in de familie en nu werd het zoontje van dit koppel gedoopt, Noé. Zoals toen bij het huwelijk nam ik ook deze keer het vliegtuig om niet twee dagen achter het stuur te zitten. Ik had een zetel aan het raam gekregen en bij het opstijgen keek ik mijn ogen uit om te zien wat ik allemaal zou herkennen. En ja, de ring van Brussel en het bekende (of beruchte) viaduct van Vilvoorde gleed onder het geluid van de krachtige motoren onder ons door. Ik neem vrij weinig het vliegtuig en telkens vind ik het een aparte belevenis. Je ontstijgt de drukte beneden op aarde. Voertuigen allerhande spoeden zich naar ergens terwijl je met het vliegtuig door de lucht glijdt Op de grond tekent zich een bont mozaïek af van velden, bossen, wegen, rivieren, industrieterreinen en zoveel meer... Het geeft zo’n andere kijk op onze wereld. Hoe zou God naar ons kijken, denk ik dan? Naar ons jachten en jagen, ons druk bezig zijn. Met verwondering, met bezorgde blik en af en toe met een glimlach op zijn gelaat? Het scheppingsverhaal vertelt hoe God zag dat het goed was. Hoe kon het ook anders, het was zijn scheppingswerk. Hoe gaan we er mee om? Behoeden en bewaren we het of zijn we het aan het verprutsen en opgebruiken? Zo’n vliegtuigreis is niet zo best voor mijn ecologische voetafdruk maar onderweg zijnde naar een doop waar ik de kleine Noé mocht zegenen in zijn naam, keek God wellicht met een goedkeurende blik mee. Was Noé (Noach) ook niet degene die een nieuw begin inluidde?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre