En plots is de mis uit...

Het Pinksterfeest ligt achter ons. De tijd van zeven weken - vijftig dagen - na Pasen is voorbij. Als je daar de pakweg zes weken van voorbereidingstijd die begon op Aswoensdag bijtelt, dan heeft heel deze paascyclus dertien weken geduurd - juist een kwart van het jaar. Als het dan Pinksteren is, is het ineens gedaan (al volgt er in ons land nog wel een tweede Pinksterdag). Als de Geest komt, worden we prompt op straat gezet, zo lijkt het wel.
Toen ik als kind de Eucharistie meevierde (en, toegegeven, mij wel eens verveelde...) dan wist ik dat het na de Communie niet lang meer duurde. Eens de communie ontvangen, was het vrij prompt gedaan en werden we op straat gezet, zo leek het wel: "Ga, dit is uw zending!" (Ite, missa est!).
Het is gelijkaardig. Na het topmoment is het niet de bedoeling om nog te blijven treuzelen, maar worden we terug naar onze dagelijkse bezigheden gestuurd.
Eigenlijk is dat een mooie gedachte. Het maakt duidelijk dat het uiteindelijk doel van de Kerk... buiten de Kerk ligt. Het is geen gezellig clubje (af en toe mag dat wel natuurlijk) waar we alleen nog zouden willen blijven om nooit meer weg te gaan, maar het is een plaats om even op adem te komen, om vervolgens weer 'naar de wereld te gaan', de draad van ons leven op te nemen en de uitdagingen (of soms: de hardheid) van het leven (en het liefhebben) beter aan te kunnen.
Zo zijn we dus, Pinksteren voorbij, terug in de tijd beland om al onze aandacht te geven aan de mensen rond ons en met vernieuwde kracht te proberen om iets voor hen te betekenen. In het lijstje van de mooiste maanden in het jaar, is juni voor mij zeker niet de minst favoriete...

Tony, pastor.
tony.frison@skynet.be