De tijd dat ik 21 juni, de langste dag van het jaar, achteloos voorbij liet gaan, ligt ver achter mij. Ik ben met de jaren gevoeliger geworden voor de cyclus van de seizoenen en de zomer is werkelijk de hoogtijd. Ik beleef deze periode als de top tijd van het jaar (al heb ik af en toe wel wat gêne om het toe te geven – summer shaming zeg maar – want ik weet van vroeger zelf ook hoe lastig deze dagen zijn in het ziekenhuis of achter de studeertafel en ik voel oprecht mee met degenen die “de hitte van de dag” te verdragen hebben). De warme zomerdagen waarop je van ’s morgens heel vroeg met niets dan een T-shirt (en toegegeven: nog wat ander textiel) de fiets op kan en waarop handschoenen, mutsen en sjaals uit een verre nachtmerrie lijken te komen, zijn mijn ultieme tijd. Het obligate gras afrijden, de inbrekende mieren en dergelijke: ik neem ze er graag bij. Ik herinner mij nog hoe ik als kind mijn ouders of andere volwassenen tegen elkaar hoorde zeggen op een toon waar zoveel voldoening in lag: “het is zomer!”. Niets kon feestelijker zijn dan het festival van licht en niet-ingehouden warmte. Kun je je deze warme zomerdagen anders voorstellen dan als een voorafname van het paradijs? Kan iemand zich het paradijs voorstellen, zonder zo’n overvloed aan warmte en licht?
Zes maanden geleden waren we met z’n allen depri omdat de dagen zo somber waren. Binnen zes maanden is het Kerstmis en vieren we opnieuw dat het Licht doorbreekt en we op weg kunnen gaan naar het volle Licht. En nu ‘zijn’ we er gewoon…
Ik ben gedoopt op 20 juni. Wat een sublieme dag om het Leven binnen te komen!
Tony, pastor
 |
| © Pixabay |
