Vleermuis

In mijn tuin woont een vleermuis. Ik heb nog niet ontdekt waar hij juist woont, maar elke zomerdag bij valavond komt hij tevoorschijn. Hij woont er al lang. Toen ik ruim tien jaar geleden in die pastorie ging wonen, was hij er al. Ik weet niet juist hoe lang vleermuizen leven. Ik ga ervan uit dat het niet dezelfde is na al die jaren, maar een nazaat. Its a family affair zeg maar. Nu weet ik niet of u iets hebt met vleermuizen. Als u graag eens bij valavond in mijn tuin naar the return of the batman wil komen kijken bent u hartelijk welkom (maar u moet wel zelf de film meebrengen). Ook het nachtelijke genieten van Die Fledermaus behoort tot de opties (als u ten minste luistert met respect voor de nachtrust van de buren). (En van mezelf.)
Sommige mensen zijn angstig, zelfs panisch voor deze diertjes. Chiroptofobie noemt dat volgens nonkel Google. Dat is zeker niet mijn geval: ik kan de sierlijke vliegkunst met bewondering bekijken en zelfs wegdromen bij zoveel elegantie en stuurmanskunst. Omdat ik weet dat vleermuizen grote insectenvangers zijn en omdat de muggen tot de minder geapprecieerde aanwezigen rond mijn huis behoren, voel ik zelfs erkentelijkheid jegens deze jager, vooral ook omdat hij een duidelijke voorkeur heeft voor mijn tuin: ik zie hem zelden of nooit boven de tuin van de buren.
Toen ik gisterenavond onwillekeurig in mijn tuin keek – het was al over tien uur – zag ik hem bezig. Het gaf een vertrouwd gevoel, mijn tuin is bewoond door een soort van bondgenoot. In alle eenvoud is ook dit dier teken van God die zag dat zijn Schepping goed was. Het maakt de nacht wat minder onherbergzaam.

Tony, pastor