Komende zondag vieren we in de Kerk ‘Drievuldigheidszondag’, traditiegetrouw de zondag na Pinksteren. We vieren dan dat God Vader, Zoon en Geest is. Het mag dan wel een feest zijn, toch hebben velen van ons het moeilijk met de Drie-eenheid. Want hoe moeten we ons dit immers voorstellen? In ieder geval is het belangrijk om in te zien dat het gaat om één en dezelfde God, met name een God van liefde die een verbond wil aangaan met ons mensen. Onze God is uit op relatie. Dit komt heel sterk tot uiting in het Eerste Testament waar we een God zien die voortdurend een verbond wil aangaan met het volk Israël. Denk maar aan de uittocht uit Egypte, waar God als een Vader zijn volk bevrijdt en het leidt naar het beloofde land. Maar dit volk is echter vaak ontrouw aan dit verbond, en gaat eigen wegen. Vandaar dat God besluit om zijn verbond nog duidelijker te maken door te midden van de mensen te komen wonen. Hij zendt zijn eigen Zoon. Zo wordt hij vlees en bloed in Jezus Christus, in de hoop dat de mensen dit liefdesverbond dat God wil aangaan beter zouden begrijpen als ze God in Jezus tastbaar nabij weten. In Jezus wil God zijn verlangen om met ons in relatie te treden nog meer in de verf zetten dan Hij tot nu al deed. Hij gaat als het ware nog een stap verder in Zijn liefde. Maar ook nu weer loopt het verkeerd af. Opnieuw wordt deze liefde niet ten volle geaccepteerd, begrijpen mensen God niet, en wordt Jezus zelfs ter dood gebracht. Maar God geeft niet op. Hij blijft aanhouden met zijn liefde. Hij stuurt ons zijn Geest. Daar waar God in Jezus al heel tastbaar nabij komt, komt Hij nu nog intenser nabij met Zijn Geest. Hij komt in ons wonen. Dichter dan dat kan God als het ware niet meer komen, intiemer dan dit kan het niet worden. Hij komt ons bezielen met zijn liefdesvuur, met zijn Geestkracht. Op die manier wordt God ‘interior intimo meo’ om het met de woorden van de Heilige Augustinus te zeggen. God wordt intiemer en komt dichterbij dan dat ik bij mezelf kan zijn. Kortom, het feest van de heilige Drievuldigheid is het feest van Gods liefde, het feest van een God die nooit opgeeft om ons lief te hebben, het feest van een God die op onze deur blijft kloppen. Als dat geen reden is om feest te vieren! En om dit feest wat luister bij te zetten kan je hier de hymne ‘O Lux beata Trinitas’ beluisteren van William Byrd uit 1575.
Pastor Gino
