Alweer feest!

Het lijkt wel alsof we in de Kerk niet kunnen ophouden met feestvieren. We hebben Pasen en Pinksteren achter de rug, de eerste zondag na Pinksteren werd er nog een feestelijk staartje aangebreid met het feest van de Drie-eenheid, en komende zondag is het weer prijs! Dan vieren we het feest van Sacramentsdag. Op dit feest staat de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistische gaven van brood en wijn centraal. In sommige landen wordt dit gevierd op de tweede donderdag na Pinksteren, maar het kan eveneens gevierd worden op de tweede zondag na Pinksteren. Het feest zelf heeft trouwens een Belgische oorsprong en gaat terug op de visioenen van de Luikse augustines Juliana van het klooster Mont Cornillon. Zij beweerde dat Christus aan haar verschenen was en haar had opgedragen zich in te spannen voor de instelling van Sacramentsdag. De bisschop van Luik geloofde haar en stelde in 1248 dit feest in zijn bisdom in. Op 11 augustus 1264 beval paus Urbanus IV, die zelf een tijd aartsdiaken in Luik was geweest, dat dit feest in de gehele Kerk gevierd moest worden. Sacramentsdag is dus een feest waar we vooral dankbaar willen zijn voor de aanwezigheid van Jezus in de eucharistie. Maar bovenal is het ook een oproep om zelf ook eucharistisch lichaam te worden voor deze wereld. De aanwezigheid van Jezus in brood en wijn nodigt ons uit om net als Hij onszelf weg te geven als gebroken brood en een beker van vreugde te worden voor de mensen om ons heen. Een uitdagend feest dus dat ons niet zomaar onverschillig kan laten. Om ons te inspireren hiertoe als toemaatje het Gregoriaanse ‘pange lingua’, speciaal geschreven door Thomas van Aquino in opdracht van paus Urbanus IV, hier in een nogal bijzondere versie door de zusters van Arundel, waarover ik vorig jaar op 5 februari 2021 reeds in deze blog sprak (onder de titel ‘chillen met de zusters’).

Pastor Gino