Wil je wel geloven dat het groeien gaat...

Laatst had ik een lange autorit, en ja, waar denk je dan aan? Mijn gedachten gingen terug naar een tijdje geleden toen ik in een lagere school voor het 5de en 6de leerjaar het Godly Play verhaal vertelde van het mosterdzaadje. Een verhaal dat bij jonge kinderen erg in de smaakt valt. Ik had zo mijn twijfels voor de leeftijd van 11-12 jaar. Bij de 'wondering' is één van de vragen: "Ik vraag mij af of je die grote struik, die als een boom is, weer helemaal terug zou kunnen duwen in het zaadje?" Een absurde vraag, zeker voor die leeftijd, ik vroeg mij af hoe zij ze zouden mee omgaan. Het bleef lang stil, tot iemand bloed serieus zei: "Ah, nee, wij kunnen toch ook niet meer in de baarmoeder van ons mama."
Inderdaad dat kan niet. Een zaadje moet eerst sterven, afscheid nemen van het oude ik, vooraleer het een struik kan worden. Is dat ook niet bij ons mensen zo? Elke dag moeten we een beetje sterven aan gisteren om morgen te kunnen laten geboren worden. Waren we bij de inzichten van onze kindertijd gebleven zouden we nooit geworden zijn tot wie we nu zijn. Hoe hard kijken kinderen niet uit naar hun verjaardag... naar de tijd dat ze 14, 16 of 18 jaar worden? Het leven heeft zoveel in petto, dat we niets willen missen. Sterven aan het kind zijn om eindelijk volwassen te zijn. Weinigen vinden dit erg denk ik.
De struik groeit en krijgt vele takken en blaadjes en de vogels bouwen er hun nesten in. De bladeren en takken bieden geborgenheid en veiligheid. Ruimte om nieuw leven te laten geboren worden.
Ik vraag mij af voor wie wij zo'n struik kunnen zijn? Wie vindt in onze takken en bladeren veiligheid en geborgenheid? Aan wie kunnen wij '(op)nieuw' leven geven? 

Iets om mee te nemen tijdens een stil moment of tijdens een lange autorit? 

Pastor Mariette

Ik vraag mij af of die vogels een naam hebben? 
RoelOttow © Kerknet