Al heb ik zelf geen kinderen, toch word ik altijd weer geraakt door kinderen. Ik denk dat dat niet zo verwonderlijk aangezien ik het grootste deel van mijn leven in het onderwijs stond en actief betrokken was en ben bij catechese.
Vorige week was ik zoals gewoonlijk op dinsdagmorgen in Herent waar ik naailes volg. De naailessen hebben plaats in een kleuter- en lagere school. We komen zowat op het hetzelfde moment toe als de kinderen. Vele ouders brengen hun kinderen met de fiets of begeleiden hen bij het naar school fietsen. Zelf kom ik te voet vanaf de andere kant van de spoorweg. Vorige week ‘zoefde’ mij een jongentje van een jaar drie voorbij op zijn trapfietsje. En terwijl hij voorbijkwam, draaide hij zich om en riep: ‘Hallo’, met een brede glimlach erbij. Ik hoef niet te zeggen dat ik daar die dag vaak heb aan teruggedacht en heb nagenoten.
Vorige zaterdagnamiddag kon ik nog eens bij mijn petekind en haar dochtertje (17 maanden) op bezoek. Onder andere door coronabesmettingen was dat bezoek al eens uitgesteld. Lezen zit bij ons wel in de familie en dus had ik ook drie boekjes mee. Eentje viel onmiddellijk in de smaak. Mama mocht voorlezen en daarna kroop ze op mijn schoot met haar boekje om het nog eens te laten voorlezen. Wat ik met heel veel plezier gedaan heb.
Zoals Jezus zei: ‘Laat de kinderen toch bij mij komen. Hou ze niet tegen.’
Pastor Chris
