Toen ik, met drie kleine kinderen in de auto van Brussel naar Oostkamp reed om de familie te bezoeken, was dat niet altijd een sinecure. Toen we even voorbij Ternat waren vroegen ze al: "Is het nog ver?" Op zo'n moment is zingen 'de' oplossing (een cd met K3 liedjes bestond toen nog niet.) Ik begon aan het hele repertoire van kleuter- en kinderliedjes. Zij mochten zelf kiezen welk liedje en... het hielp. We waren over halfweg toen ze uitgezongen waren en moe maar voldaan genoten van de mooie natuur die door de vensterramen voorbij flitste.
Tijdens de catechese voor het eerste jaar heeft zingen vorige zondag voor een ware doorbraak gezorgd.
De kinderen werken het ganse jaar al heel goed mee en dat doet plezier. Het enige minpuntje was hun bescheidenheid. Daardoor spraken ze zo stil dat je er bijna met je oor moest naast liggen. Dat werkt niet productief want als de andere kinderen niets horen kunnen ze ook niet op elkaar inspelen en zo vormen ze ook niet echt een groep.
Vandaag kreeg ik een idee. Ik liet hen in gedachte een lange strandwandeling maken onder een snikhete zon, ze kregen dorst, hun benen werden moe en hadden echt geen zin meer. Dan vroeg ik hoe ze zouden reageren als mama of papa zou voorstellen om een ijsje te gaan eten. Het antwoord kwam direct: Jaaa, joepie, jeeey,..
Nu bestaat er in de kerk ook een uitdrukking waarbij we zeggen dat we super blij zijn: Alleluia ! De kinderen begonnen spontaan de alleluia te zingen die ze kennen vanuit de viering, maar ook zo heel stilletjes...
Ik vraag me af of mama en papa zouden geloven dat je echt blij bent als je zo stilletjes zegt: Jaaa, joepie, jeeey,.. Ze begonnen spontaan te lachen. We zijn dan recht gestaan en hebben het alleluia gezongen op een manier waarop we echt hebben laten zien dat we blij waren, luid en vol overgave, met handgeklap en al.
Ik kan je verklappen, de 'wondering' bij het Godly Play verhaal is dit jaar nog nooit zo goed geweest.
De kinderen werken het ganse jaar al heel goed mee en dat doet plezier. Het enige minpuntje was hun bescheidenheid. Daardoor spraken ze zo stil dat je er bijna met je oor moest naast liggen. Dat werkt niet productief want als de andere kinderen niets horen kunnen ze ook niet op elkaar inspelen en zo vormen ze ook niet echt een groep.
Vandaag kreeg ik een idee. Ik liet hen in gedachte een lange strandwandeling maken onder een snikhete zon, ze kregen dorst, hun benen werden moe en hadden echt geen zin meer. Dan vroeg ik hoe ze zouden reageren als mama of papa zou voorstellen om een ijsje te gaan eten. Het antwoord kwam direct: Jaaa, joepie, jeeey,..
Nu bestaat er in de kerk ook een uitdrukking waarbij we zeggen dat we super blij zijn: Alleluia ! De kinderen begonnen spontaan de alleluia te zingen die ze kennen vanuit de viering, maar ook zo heel stilletjes...
Ik vraag me af of mama en papa zouden geloven dat je echt blij bent als je zo stilletjes zegt: Jaaa, joepie, jeeey,.. Ze begonnen spontaan te lachen. We zijn dan recht gestaan en hebben het alleluia gezongen op een manier waarop we echt hebben laten zien dat we blij waren, luid en vol overgave, met handgeklap en al.
Ik kan je verklappen, de 'wondering' bij het Godly Play verhaal is dit jaar nog nooit zo goed geweest.
De vogeltjes kwetterden van blijdschap.
Alleluia !
Alleluia !
Pastor Mariette
 |
| Er is zondag opnieuw een zaadje geplant © Godly Play Vlaanderen |
