Help, ik ben toch zo moe.

Enkele dagen geleden was ik op een vergadering waar wel wat stoom afgeblazen werd. De voorbije weken en maanden blijken voor erg velen bijzonder zwaar. In de schoolcontext zijn er diverse arbeidsplaatsen voor leerkrachten, die niet ingevuld raken, met alle gevolgen van dien voor de collega's en de directeurs, die overbelast worden. Ook in andere sectoren vindt men geen werknemers en wordt het leven en werken zwaar voor degenen die overblijven. En dan werd er over kerk nog niet gesproken... Het leek wel een algemene malaise. De energie is zo op. Is dit het einde van het werkjaar, dat altijd al wat voortslepen is? Is het de nasleep van covid, die ons zo lang "op onze adem heeft doen trappen"? Is het nog wat anders...?
"Laten we toch oppassen met negativiteit", doorbrak iemand de spiraal. Als we niet oppassen praten we elkaar naar te diepte. Het is waar: we kunnen elkaar naar beneden, maar ook naar boven helpen!
Ik vraag me af of we het anderhalf jaar covid niet onderschatten. Het was de ziekte, maar veel meer nog het isolement dat op mensen heeft gewogen en veel van onze energie heeft gekost. Zeg dan maar dat we vrijheid hebben, als we alleen zijn betekent dat zo weinig.
Misschien is dat wel de ommekeer die vooruit helpt: niet de vraag wie mij kan komen helpen, maar de vraag wie ik kan helpen, zou wel eens de weg kunnen zijn die mij weer aan mezelf teruggeeft.
We hebben nog crisissen gehad - en overwonnen. Er is geen reden om te denken dat dat deze keer niet zou kunnen lukken... Omdat ook humor veel helpt relativeren, laat ik hier Brigitte Kaandorp nog eens aan het woord...

Tony, pastor