Dean

Soms denk ik bij een verschrikkelijke tragedie, zoals deze welke Dean en zijn familie zijn overkomen, dat wij allemaal, zelfs op grote afstand, iets van de pijn kunnen voelen van de moeder en de andere nabestaanden. Het lijkt op méér dan alleen zich kunnen voorstellen hoe zij zich voelen - het lijkt alsof de pijn zelf tot hier voelbaar is. Alsof er een netwerk van onzichtbare draden bestaat, die de mensheid met elkaar verbindt, en die maakt dat de allersterkste emotie over afstand en zelfs tijd heen ons raakt.
Ik hoor in een blog als deze misschien niet te schrijven over zulke afschuwelijke voorvallen, want de bedoeling van de blog is om te bemoedigen en een kleine dosis 'dagelijkse vitamines' aan te bieden, die ons in covid- en andere tijden overeind helpen houden. Maar ik kan niet anders. Vandaag schrijven over vrolijke dingen zou als een leugen zijn. Bepaalde emotie zet je niet aan de kant omdat het goed uitkomt.
Tegelijk denk ik dat deze verbondenheid in de emotie toch niet neutraal is. Ze draagt ons. Ik hoor de moeder van Dean vanmorgen op de radio zeggen dat de uitingen van sympathie voor haar zoveel steun betekenen. Zou het kunnen dat de emotie in de twee richtingen loopt en ons geraakt zijn tegelijk dragend en steunend werkt?
Het is juist wel bemoedigend om erover te spreken. Want hoe groot het verdriet of de woede of verontwaardiging die er vaak mee samengaan ook is, het tast ons vertrouwen in de toekomst - dat het ook beter kan - niet aan. Daar ligt onze kracht. Daar ligt ons geloof.

Tony, pastor

© pixabay