Ik had een geslaagde activiteit in Grimbergen achter de rug en moest met het openbaar vervoer terug naar huis. Ik had het goed uitgekiend, met een beetje geluk (en een vlotte aansluiting) zou ik op een half uurtje thuis zijn. Maar het moet zijn dat ik mijn dag niet had, want ik nam wel de juiste bus... maar in de verkeerde richting. Ook al ken ik de omgeving enigszins, ik was toch al een vijftal haltes ver voor ik het in de gaten had. Snel afgestapt en gewacht op de bus in de goede richting - die er volgens het schema in de halte al na enkele minuten had moeten zijn. Maar hij kwam niet (covid zeker?) en de volgende ook niet. Ik kon gelukkig een andere bus nemen die mij goed op weg zette, maar deed stranden op de Heizelvlakte. Nog altijd geen man overboord, ook daar vind je wel een tram die je in de goede richting brengt (maar mij toch opnieuw vergist en uiteindelijk een hele tijd gestapt, voor ik de tramhalte bereikte.) Het laatste eind, van de tram tot thuis, zou ik opnieuw per bus kunnen doen - maar je kan de overstaptijd vaak dubbel en dik uitwinnen door even te fietsen. Het onvolprezen Villo netwerk, dat fietsen op verschillende plaatsen in de stad beschikbaar stelt, leek een goed alternatief te bieden. Maar het moet mijn dag écht niet geweest zijn, want het Villo station had een technische storing... het tweede station, een halve km verder, eveneens... en ook het derde... en vierde waren niet bruikbaar. Ik was bijna thuis toen ik aan het vijfde Villo station een fiets kon vrijmaken - goed voor de laatste driehonderd meter... Sinds mijn vertrek in Grimbergen waren ondertussen twee uur verstreken...
Halverwege dat laatste eindje zag ik in het schemerdonker een tengere figuur tegen de grond gaan - ik dacht dat het een kind was. Ik bleef staan en zag een bejaarde dame, die niet meer recht kon. Ik heb haar kunnen helpen op staan en haar weg verder zetten... Zou mijn aanwezigheid op die plaats - méér dan een uur later dan gepland - dan toch een bedoeling hebben gehad?
Tony, pastor
