Ik heb zo de gewoonte om ‘to do-lijstjes’ te maken. Er liggen op mijn tafel en mijn bureau wel altijd papiertjes of post It’s om zeker niets te vergeten. Om nog niet te spreken over de kalender in mijn keuken en mijn agenda. Goed gevuld! Weinig kans dus op verveling.
En dan is er zo’n dag zoals gisteren dat ik door het bos de bomen niet meer zie. Misschien herkent u dat gevoel. Ik had verschillende dingen op het programma staan maar kwam er toch niet toe ze te doen. Ik zo was ik ‘onbereikbaar’. Even alles laten voor wat het was en gaan genieten van een wandeling in de ontluikende natuur. Prachtig hoe bomen en struiken prille blaadjes krijgen. En dat met een echt lenteweertje. Maar er was ook een schaduwzijde want de beelden van de oorlog in Oekraïne kreeg ik niet uit mijn hoofd. De wereld is niet vergaan omdat ik even onbereikbaar was. Maar je kan de wereld, je medemensen ook niet buitensluiten.
Wat een geluk dat God nooit zegt: ‘Ik ben even onbereikbaar.’
Pastor Chris
 |
| © Pixabay |
