Zalig Pasen!

Hoe was bij jou de afgelopen week? Was het gemakkelijk om terug naar de winkel te gaan zonder mondmasker? Of hou je ze voor alle zekerheid nog even op? En hoe verliep het op de werkvloer? Hoe voelde het om tal van coronamaatregelen terug achterwege te laten? Ik merkte dat sommige mensen rondom mij zich er wat onwennig bij voelden. Ikzelf ook eerlijk gezegd. Het voelt raar aan om na twee jaar op onze hoede zijn terug dingen te mogen doen die we vroeger doodnormaal vonden. Twee jaar is ook niet niets, en zomaar terug naar het oude gaan is trouwens ook niet evident. Het vraagt opnieuw wat tijd om ons aan te passen. In zeker zin is het wel een beetje spannend om naar code geel te gaan op de coronabarometer. Het voelt aan als een nieuwe lente, en de zon die we deze week mochten meemaken droeg daar tevens toe bij. Een hernieuwde start, zo zou je het kunnen noemen. De crisis die we de afgelopen twee jaar hebben meegemaakt heeft ieder van ons op een eigen manier getroffen en geraakt. Crisissen horen bovendien nu eenmaal bij het leven. Het komt er echter op aan om ze aan te grijpen als een doorgroeimoment, als iets wat op ons pad komt en de mogelijkheid inhoudt om daar doorheen te groeien om zo ons eigen ik voller en rijker terug te vinden. Het kan ons helpen om meer diegene te worden waartoe we geroepen en geschapen zijn. En dat is op zich eigenlijk een verrijzenisgebeuren, een echte Paaservaring. De afgelopen twee jaar zijn in zekere zin een soort van langgerekte Veertigdagentijd geweest, waaruit we nu stilaan mogen opstaan en nieuw leven mogen vinden. Hopelijk geen leven zoals we altijd gewoon waren, maar een verdiepte vorm van leven, een rijker nieuw leven, een gelouterd leven. Zo mogen we misschien nu reeds een beetje Pasen ervaren, ook al staan we nog maar aan het begin van de Veertigdagentijd… Zalig Pasen dus nu reeds! En als toemaatje het ‘Lied van nieuw begin’ van Huub Oosterhuis, op muziek gezet door zijn zoon Tjeerd en gezongen door dochter Trijntje.

Pastor Gino

 

Leliën draagt de woestijn 
rozen dragen de rotsen.
Lente staat op drempel.
Leven begint opnieuw.

 

Bevende harten, vat moed, -
strek je slapende handen.
Dove oren ga open
wankelmoedigen, hoort.

 

Hij slaat bronnen,
ontbindt tongen zangen, rivieren,
water welt aan je voeten
en geen leeuw op je weg.

 

Kromme, jij wordt recht.

Woeste, jij wordt een akker.
Wat geen woorden vermogen, aarde, vrede voor jou.

 

Oude mensen vrees niet,
jong mens, wat zal het worden?
Zomertuinen aan zee –
liefde, lichaam van zon.