Paasbloem voor Oekraïne

Ik weet niet hoe het met u zit, maar die oorlog in Oekraïne laat mij niet los. Het lijkt alsof er geen rust meer is, nu zo dichtbij mensen doodsangsten uitstaan omwille van geweld, dat hun leven bedreigt. Je zou er voorwaar de humor en elke luchtigheid door verliezen ofschoon je dat toch maar beter niet doet, want die helpen je om staande te blijven. Wie dacht dat covid op een oorlogssituatie leek, moet vandaag maar eens in Kiev gaan kijken.
Op zo'n moment, terwijl ik het zoveelste radiojournaal beluister (de Kardinaal citeerde vorige zondag in de mis voor de vrede in de Kathedraal een Amerikaanse confrater, die aangaf dat naast gebed en solidariteit onze weerbaarheid erin ligt om goed geïnformeerd te zijn. Weten wat gebeurt beschermt tegen fake news...) kijk ik onwillekeurig naar het gazon in mijn tuin en...
daar staat een Paasbloem in bloei. Waar komt die vandaag? Ik heb ze daar niet geplant. Ze moet er al lang staan; elk jaar heeft ze mijn afwezig, onverschillige blik overleefd en heeft ze gebloeid. Dat moet wel. Voor de eerste keer zie ik haar: is dat het slagveld waar ineens, tussen dood en vernieling, geheel onverwacht, toch leven verschijnt? Ja, gebed, informatie en solidariteit houden ons weerbaar. Maar misschien zijn deze wel gegrond in ons Paasgeloof, dat Leven sterker is dan dood. Er is Hoop!

Tony, pastor