Bij het begin van de coronacrisis was het eerste wat ik van de kinderen hoorde, dat hun geplande (ski)vakantie niet zou kunnen doorgaan. In de paasvakantie gaan skiën doen ze al van als de kinderen geboren zijn. Ontgoocheling vooral bij de kleinkinderen, want een jaar wachten is lang en zouden ze het dan nog kunnen?
Vandaag, paasvakantie, zie ik blije en fiere gezichten. Het Paasweekend was zonnig. Ze zijn met het ganse gezin gaan fietsen, de kinderen zijn 10- 8- en 6 jaar. In Brussel wonend, dus helemaal niet gewoon om langs de straat te fietsen, hooguit naar het park in de buurt en daar wat toertjes doen. Op Paasdag zijn ze naar Erps Kwerps (26 km) gefietst, de kleinste zelfs met een fietsje zonder versnellingen. En ze vonden het leuk !
In het terugkomen zijn ze aan de deur gestopt. Vanop afstand heb ik het hele verhaal gehoord. Ik was fier en blij dat ze er zo van genoten hadden. Dat verdiende toch een ijsje. Alleen blije gezichten. Aan de skivakantie werd niet gedacht.
Je vakantie, al dan niet noodgedwongen, op een andere manier invullen is eventjes uit de bubbel komen waar je al jaren in leeft en gewoon zien welke nieuwe perspectieven het geeft. Anders is daarom niet altijd slecht.
Ik dacht aan de Goede Week, die was ook helemaal anders. Ook ik dacht met heimwee aan de voorbije jaren. En het is helemaal niet hetzelfde als je niet in levende lijve aanwezig bent in de viering. Maar als ik er nu achteraf naar terug kijk, dan zie ik dat ik veel meer tijd had om naar de vieringen toe te leven. Je leest er meer over, je ziet filmpjes en mooie gebeden passeren op internet. En tijdens de viering kan je je volle aandacht geven. Geen praktische beslommeringen die de aandacht vertroebelden. Het was anders maar toch ook intens. Al hoop ik uit de grond van mijn hart dat we volgend jaar weer in gemeenschap kunnen vieren.
Mariette, pastor
