Misschien is het u al wel overkomen, misschien zelfs al meerdere keren, maar voor mij was het de eerste keer: iemand uit mijn kennissenkring, uit mijn buurt, is zopas gestorven aan het corona-virus. Rosemary woonde hier vlakbij. We spraken mekaar in de kerk, we kwamen elkaar tegen op straat. We hadden elkaar nog ontmoet enkele weken geleden. Ze bracht me toen op de hoogte van het overlijden van een collega-priester die we beiden goed gekend hebben. En nu is ze zelf overleden. Ondanks het feit dat we dagelijks horen spreken over het virus op de media, ondanks het feit dat we er zelf voortdurend over spreken of schrijven, wordt alles anders als er iemand aan sterft die je zelf goed gekend hebt. Het is alsof de problematiek nu pas echt je leven binnendringt, nu pas gaat behoren tot je eigen realiteit. Ik bid voor Rosemary. Ze deed elke zondag het onthaal voor de Franse viering in de kerk van Stokkel. Moge de Heer haar nu onthalen in zijn liefde. Ik bid voor haar man, die nu in quarantaine is. Hij heeft zijn vrouw nog mogen zien. Ik bid voor de kinderen die niet meer thuis wonen en hun mama niet meer konden zien. En ik wil blijven geloven: na Goede Vrijdag komt Pasen. Telkens weer.
Pastor Benno.
