Vroeger kon je dat héél zelden ook wel eens op straat zien. Meestal mensen met oosterse gelaatstrekken die door onze straten trokken met een mondmasker. Ik ging daaruit begrijpen dat er in het oosten plaatsen zijn waar mondmaskers normaal zijn, mogelijks om dat er nog veel meer luchtverontreiniging is dan hier. Spontaan denk je dan: dit zijn filters die de mens beschermen tegen het vuil dat in de omgeving zit.
Ook nu het om het virus gaat, denken veel mensen dat dit mondmasker hun beschermt. We moeten dat dragen om de virussen, die door anderen in de omgeving worden gehoest of geniest, buiten onze eigen longen te houden. Het dient voor onze bescherming. Misschien dat die gedachte helpt om mensen te motiveren voor zo'n doekje. Blijven rondlopen zónder zou dan kunnen lijken op een blijk van vertrouwen: ik durf een stukje kwetsbaarheid wel aan...
Nu verneem ik dat het omgekeerd is. De chirurg aan de operatietafel, die zo'n masker moet dragen, doet dat niet om zichzelf te beschermen, maar de patiënt. Zo'n masker dient helemaal niet om virussen buiten te houden (zo werkt het ook niet!), maar wel om mijn eigen virussen niet te verspreiden. Ik draag het om u te beschermen. U draagt het om mij te beschermen. Ineens is de tekening helemaal anders en vind ik dit zelf wél motiverend. Het lijkt elementaire beleefdheid om het te dragen: ik wil en mag toch niet riskeren dat ik jou in gevaar breng?
Ik schreef het gisteren al: het oude normaal is voorbij. Voor u heb ik dat wel over...
Tony, pastor