I am sending my condolence to fear…

Waar voor de coronacrisis winkelen in de supermarkt nog een leuke bezigheid was, is dit tegenwoordig bijlange niet meer het geval. Eerst en vooral moet je met jouw winkelkarretje wachten in de rij buiten, je moet een ‘ontsmette’ kar nemen, je mag slechts 30 minuten in de winkel blijven, je moet afstand bewaren, enz. Maar wat het vooral onaangenaam maakt is de angst die er heerst. Je hebt de indruk dat iedereen bang is voor iedereen. Het lijkt wel alsof angst vandaag de dag al onze gevoelens beheerst, zeker niet enkel in de supermarkt. En dit maakt mij wel een beetje bang. Want als de coronacrisis éénmaal voorbij zal zijn, zullen we die angst tegenover elkaar dan stilaan kunnen laten varen? Of zal het ons blijvend achtervolgen, nog een hele tijd lang? Ik hoop van niet, maar ik vrees er wel een beetje voor. Angst en vrees zijn echter geen goede drijfveren om door het leven te gaan. Nu niet en ook straks niet. Hoe vaak spreekt Jezus trouwens in het evangelie ook niet de woorden ‘vrees niet’ uit? Misschien moeten we in deze dagen deze woorden als een mantra in ons hart laten neerdalen. Ik moest er ook aan denken toen ik afgelopen zondag naar Podium Witteman keek op de Nederlandse TV. Ik kijk niet zo heel veel TV, maar iets wat ik voor geen geld wil missen is dit muziekprogramma met Paul Witteman, Floris Kortie en en Mike Boddé. Het is een programma over klassieke muziek opgenomen met live publiek. En afgelopen zondag was het een bijzondere uitzending, want dit live publiek kon niet aanwezig zijn wegens de corona-maatregelen. Bijgevolg presenteerden de drie heren elke vanuit hun eigen huiskamer, en dit doorspekt met optredens en interviews uit de afgelopen jaren. Het was uitermate inventieve en goede TV. Eén van de fragmenten die getoond werden was een optreden van Benjamin Clementine die enkele jaren geleden in de studio te gast was. Dit keer bij uitzondering geen klassieke muziek, maar een bijzondere zanger met een heel eigen stijl. Je kan zijn stem en muziekgenre wat vergelijken met Nina Simone. Hij zong een prachtig en poëtisch zelfgeschreven nummer getiteld ‘condolence’ (hier op onze blog kan je kijken en luisteren naar een live opname voor de BBC) . Daarin zingt hij op het einde van dit lied meermaals: ‘I am sending my condolence to fear’, vrij vertaald ‘ik betuig mijn oprechte deelneming aan angst’. Als je dat kunt doen, dan is dit een rotsvast bewijs dat de angst gestorven en begraven is. Ik hoop echt dat we massaal onze oprechte deelneming zullen kunnen sturen naar angst en vrees. En dan zullen we voor één keer echt blij mogen zijn om ‘oprechte deelneming’ te kunnen betuigen!

Pastor Gino.