We moeten in ons kot blijven, er zijn hooguit enkele zogenaamd essentiële verplaatsingen toegelaten. Bij die essentiële verplaatsingen horen de voedingswinkel, de apotheek, het werk (indien men niet thuis kan werken) en "ontspannende" uitstappen, te voet of met de fiets. Kerkbezoek is daar niet bij. Van in het begin is duidelijk gemaakt dat het kerkleven niet behoorde tot het essentiële, behalve dan uitvaartdiensten en onder strikte voorwaarden. Ik denk dat het een juiste keuze is. (In de Elzas werd in de eerste dagen van de coronacrisis nog een gebedsdienst gehouden, waarbij mensen van heel Frankrijk samen hand in hand hun gebed zegden en terug naar huis keerden... met een niet te tellen aantal besmettingen over het hele land tot gevolg). Misschien zou men kerkbezoek in de samenleving van honderd jaar geleden niet verboden hebben, maar nu dus gelukkig wel.
Wil dat zeggen dat kerkbezoek en religie in het algemeen dus ook niet essentieel is voor ons leven? Sommigen zouden dat misschien wel willen denken, maar er is allicht geen gelovige die het daarmee eens is. Behoort je geloof en je spiritualiteit tot de bijkomstigheden van het leven, of is het juist wezenlijk? Ligt je geloof niet juist aan de basis van de allerbelangrijkste keuzes van je leven? God kennen is geen bijkomstigheid: het kleurt en draagt al de rest... Het is dit geloof zelf dat een gelovige de geestelijke kracht en de weerbaarheid geeft, niet alleen om het uit te houden 'in zijn kot', maar ook om daarbij nog oog en hart te hebben voor anderen, voor hen te blijven bidden zelfs de kracht om te aanvaarden dat we dat van thuis uit moeten doen. Geef toe, is dat niet essentieel?
Tony, pastor
