De vergelijking kan wat banaal klinken, maar is het Paasgebeuren niet in zekere zin hetzelfde? Was de Paaswake - die we dit jaar niet hebben kunnen vieren - niet het moment om het Licht te vieren, dat 'van Boven' kwam, waar niemand iets voor heeft gedaan, maar dat we van Godswege zomaar kregen en waarin we deze Paasdagen de energie vinden om te leven?
Men zou de vraag kunnen stellen of er sinds dat Paasmoment van vannacht nu eigenlijk wel iets veranderd is. Er is immers nog altijd 'huisarrest'. Er is nog altijd een dodelijk virus dat rondwaart en heel onze samenleving - heel de mensheid - bedreigt. Er zijn nog altijd de lange uren, de nood aan contact. En toch. Er is innerlijk Licht gekomen, ook al hebben we dat deze keer niet samen gevierd in de Kerk, een soort van vreugde in de diepte, dat de zorgen weliswaar niet wegneemt, maar ze op een bepaalde wijze relativeert en helpt om ze te dragen. Het is de hoop dat al deze ellende spoedig voorbij zal zijn, maar nog veel meer: dat het ultiem zal goed komen. De hoop reikt veel verder dan alleen de nasleep van corona!
Het is misschien nog subtiel, zoals het lichtje van één kaars. Maar het is er wel, onmiskenbaar! Ons hart mag Alleluia beginnen zingen!
Tony, pastor
