Gisteren op de radio een interview gehoord met dokter internist Joost Wauter van Gasthuisberg, die helemaal aan het einde van het gesprek wat aarzelend duidelijk maakte dat hij graag nog iets kwijt wou - wat je van zo'n professor misschien niet verwacht. De journalist pikte het op en liet hem praten: namens al zijn collega's en al het zorgpersonneel drukte hij uit hoe bemoedigend het dagelijkse avond applaus van zovelen voor hen is. "Het lijkt op bergop fietsen met flinke wind in de rug".
Ik weet niet of hij het gehoord heeft, maar wat later op de avond stond één van mijn buren voor de eerste keer mee te klappen.
Tony, pastor
