Ik wou dat er iets gebeurde...

Vorige zondag was een eerste lentedag. Het was een uitgelezen moment om er toe voet of per fiets op uit te trekken en wat schoonheid in de omgeving te gaan ontdekken, wat ik dan ook deed. In mijn geval werd het een fietstochtje van wel twintig kilometer lang. Ik moet zeggen dat het een mooie tocht was, dat ik een aantal mooie wegen in het groen heb ontdekt. Er waren bijna geen auto's op de weg, het deed me meer dan eens denken aan een autoloze zondag, behalve dat er ditmaal ook maar heel weinig voetgangers of fietsers op de baan waren (ondanks dat goede weer) en dat die typische feestelijke ambiance ontbrak, maar de omgeving eerder een wat doodse indruk maakte. Een autoloze zondag voor mij alleen als het ware. Ik moet erkennen dat ik deugd had van het fietsen, maar dan toch ook weer niet helemaal: het voelde 'ingehouden', zoals een feest aan een lege tafel.
Het deed me denken aan een woensdag in de Goede Week, vele jaren geleden, toen ik 's avonds nog even door de stad reed en dacht: "ik wou dat er iets gebeurde", want de tijd leek stil te staan. Maar er gebeurde niets. Het was een moment in de gevulde Goede Week, waarop ik even niets om handen had. Kent u dat? Van die momenten dat de klok precies maar niet vooruit gaat. Het gaat niet om verveling, maar om stilstand. Misschien is dàt ook wel de typische sfeer van de Stille Zaterdag, de dag voor Pasen, die niet "Paaszaterdag" heet, maar zo toepasselijk dus "Stille Zaterdag".
Ik vind het zo typisch voor wat we ook vandaag meemaken - opnieuw woensdag in de Goede Week, maar vooral ook: in Coronatijden. Het gaat om uitkijken naar 'iets', misschien wat onbestemd en zonder dat we daar zelf iets kunnen aan doen. "Ik wou dat er iets gebeurde".
Als ik er nu opnieuw over nadenk, is er toen wél iets gebeurd: het werd Pasen!

Tony, pastor