Ik moet toegeven dat het in het begin wat onwennig aanvoelde: mensen die mij telefoneerden of mailden met alleen de vraag hoe het met mij ging. Eigenlijk was dat van hen een schitterend initiatief en ik ben daar ook erg gevoelig voor. Maar ik was het niet echt gewoon: meestal namen mensen contact met mij met een praktische vraag (over een vergadering, over een kerkdienst, over het parochieleven...) maar zelden of nooit met alleen maar de vraag hoe het met mij ging. Het gebeurde in het begin dat ik dacht dat het een beleefde inleidende vraag was (zoals de Engelsen vragen 'how do you do' zonder dat ze een antwoord verwachten) waarna de eigenlijke praktische vraag zou volgen. Maar neen: er volgde geen praktische vraag en wat ik eigenlijk niet had durven hopen was gewoon waar: mensen namen contact met alleen de vraag hoe het gaat, iets waar ik trouwens zelf vanaf de eerste dag had opgeroepen. ("Laten we elkaar niet loslaten, maar minstens met twee mensen contact nemen. Of met meer!") Wie had ooit kunnen denken dat "how do you do" eens opnieuw een oprechte vraag zou zijn?
Zo goed als alle communicaties die ik heb, beginnen met de vraag: "hoe gaat het met u" - ook als er wel degelijk nog een praktische vraag volgt. Die inleidende vraag is helemaal niet formeel, maar volop gemeend: we willen even van elkaar vernemen hoe het met de ander gaat. Als het antwoord niet gunstig zou zijn, zal de praktische vraag zelfs niet meer volgen...
Het is waar dat dit de kwaliteit van leven beter maakt.
Mag ik u vragen hoe het met u gaat? Aarzel niet om te bellen of te schrijven!
Met mij gaat het nog steeds goed; de ontreddering heeft nog niet te veel vat op mij...
Tony, pastor
