Vijf weken coronamaatregelen... er zijn ook van die evidenties, waar je misschien niet bij zou stilstaan. Neem nu het internet. Hoe zouden we deze crisis van "elk in zijn kot" overleven indien we geen internet hadden? Nochtans zullen de iets minder jonge mensen zich herinneren dat pakweg tien of twintig jaar geleden het internet natuurlijk al wel bestond, maar het bijlange nog niet zo aanwezig was in de samenleving als vandaag. Vandaag hebben velen het letterlijk op zak in hun telefoon: de hele wereld in een vingerknip... Veel van de maatregelen die vandaag genomen worden, zijn maar mogelijk - of zijn maar draagbaar - door dat internet: sociaal contact, contact met de school, online winkelen, een blog van de parochie of een echte gebedsdienst, telewerken, ... als het alleen met radio, televisie en telefoon zou moeten, zouden we het allicht niet halen. Ik kreeg gisteren een filmpje van mijn moeder doorgestuurd. Ze is al een hele tijd in een Woon-en zorgcentrum en leeft dus al vijf weken afgezonderd van de buitenwereld, ook al schrijven we briefjes en is er soms gelegenheid om te bellen. De mensen van de home hebben zich voorzien om van al hun residenten filmpjes te maken, die ze naar de familie sturen. Het is merkwaardig hoeveel sterker je je nabij kunt voelen door iemand even 'gezien' te hebben...
In dezelfde lijn hoorde ik gisteren iemand zeggen: wat een geluk dat het goed weer is! Als je vandaag zou moeten binnenblijven tegen de achtergrond van een sombere mistige dag in november... hoe zouden we dat mentaal overleven? Hoe zouden we dan hunkeren naar dat licht, dat we vandaag in overvloed hebben?
Ik weet het. Het kan altijd nòg beter. Maar het kan ook slechter. Hoe je naar de werkelijkheid kijkt, kies je minstens voor een deeltje helemaal zelf!
Tony, pastor
