huidhonger

Een maand duren deze coronamaatregelen nu en ik vraag me wel eens af wat we van die maand gaan overhouden. Ik beken dat dat louter nieuwsgierigheid is van mijn kant, want binnen één, tien, twintig ... jaren zullen we dat 'vanzelf' weten. In het lijstje van wat ik deze dagen heb bijgeleerd, staat zeker al het woord 'huidhonger'. Het moet wel eerder bestaan hebben, maar ik had het nooit gehoord: het drukt de behoefte uit van een mens naar fysiek contact, alsof onze huid zou honger hebben. Het is een zeer beeldrijk woord, al vermoed ik dat "de honger" minder ligt in onze huid zelf, maar eerder in ons hoofd, vanwaar alle gevoelens vertrekken.
Vandaag krijgen we het verhaal van de Emmausgangers. Zoals in het verhaal van gisteren gaat het om droefheid en ontreddering, ze zijn hun hoop kwijt. Anders dan gisteren zijn ze met twee en zijn ze samen onderweg. (Het zou vandaag nog steeds toegelaten zijn, indien ze op anderhalve meter wandelen, maar dat terzijde). In hun verhaal stapt er plots een derde mee (dàt zou in coronatijden een probleem kunnen zijn, nog steeds ter zijde), die ze eerst niet herkennen (dat laatste lijkt opnieuw op het verhaal van gisteren: Maria Magdalenda herkende de Heer aanvankelijk evenmin), maar die naar hun luistert en uitleg geeft. Vervolgens viert Hij ook Eucharistie, want het is pas aan het breken van het brood dat ze hem herkennen. Pas op dat ogenblik gaat heel hun wereld terug open.
De Eucharistie... ook dat is fysieke nabijheid en 'aanraken'. Ik heb er geen idee van wat ons Eucharistisch Vasten voor effect heeft bij Jezus - als er een effect is bij Hem. Maar bij ons veroorzaakt het zeker huidhonger. Of mag ik het zielhonger noemen?

Tony, pastor